Amerykańska aktorka filmowa, kojarzona przede wszystkim ze związku i występów u boku Humphreya Bogarta. Gwiazda słynnych dzieł nurtu amerykańskiego kina noir - „Wielkiego snu” Howarda Hawksa i „Key Largo” Johna Hustona.

Urodziła się 16 września 1925 roku w niezamożnej rodzinie o żydowskich korzeniach. Jej matka była sekretarką, a ojciec sprzedawcą, a oboje rozeszli się, kiedy Lauren (a właściwie: Betty) miała 5 lat. Uczęszczała do nowojorskiej American Academy of Dramatic Arts i dorabiała jako modelka, co zaowocowało występami na off-broadwayowskich scenach, a w efekcie – rolami filmowymi.

* Zadebiutowała od razu w parze z Humphreyem Bogartem w przygodowej produkcji „Mieć i nie mieć” Howarda Hawksa (1944).*

Była niezwykle seksowną kobietą, dodatkowo obdarzoną ekranową charyzmą, dlatego stopień ryzyka, jakie ponosił reżyser, powierzając debiutantce pierwszoplanową rolę, nie był duży.

Film ten rozpoczął serię wspólnych występów duetu Bogie-Bacall, jak wówczas nazywano słynną parę na ekranie i w życiu. Jeszcze w 1945 roku Bacall poślubiła starszego o 25 lat aktora i, już jako żona Bogarta, partnerowała mu na planie słynnych dzieł „czarnego kina” - „Wielkiego snu” Hawksa (1946), „Mrocznego przejścia” Delmera Davesa (1947) i „Key Largo” Johna Hustona (1948). W 1955 roku spotkali się po raz ostatni na planie jednego z odcinków telewizyjnej produkcji „Producers’ Showcase”.

Zagrane z Bogartem filmy były ważnymi, ale nie jedynymi osiągnięciami aktorskimi Bacall w tamtym okresie. W 1950 roku zagrała w dwóch produkcjach Michaela Curtiza - muzycznym filmie biograficznym „Młody człowiek z trąbką” z Kirkiem Douglasem i Doris Day oraz w dramacie „Bright Leaf” z Garym Cooperem, po trzech latach przerwy spotkała się z Marilyn Monroe i Betty Grable na planie głośnej komedii romantycznej „Jak poślubić milionera” (1953), w 1955 roku partnerowała Johnowi Wayne’owi w „Chińskim szlaku”, a w 1957 – Gregory’emu Peckowi w „Żonie modnej”.

Szybko pozbierała się po śmierci męża, i już w 1958 roku powróciła na ekrany, dzięki roli w „The Gift of Love” z Robertem Stackiem, film ten okazał się jednak ogromnym rozczarowaniem. Wróciła na ekrany dopiero po kilku latach („Terapia szokowa” 1964, komedia romantyczna „Sex and the Single Girl” z Henrym Fondą 1964, „Ruchomy cel” z Paulem Newmanem 1966), jednak generalnie, większe sukcesy święciła wówczas raczej jako aktorka sceniczna, niż filmowa.

Jej późniejsze, ekranowe powroty bywały triumfalne, choć miały raczej incydentalny charakter. Już jako owiana legendą gwiazda dawnego kina, pojawiła się m.in. w słynnej ekranizacji powieści Agathy Christie „Morderstwo w Orient Expressie” Sidneya Lumeta (1974), „Rewolwerowcu” z Johnem Waynem (1976, nominacja do BAFTA), komedii Roberta Altmana „HealtH” (1980), słynnym thrillerze „Misery” (1990), telewizyjnym dramacie „Portret” Arthura Penna, z Gregorym Peckiem u boku (1993), czy w drugoplanowej kreacji w komedii romantycznej „Miłość ma dwie twarze” w reżyserii i z udziałem Jeffa Bridgesa (1996, jedyny Złoty Glob, Screen Actors Guild Award, San Diego Film Critics Society Award oraz jedyna nominacja do Oskara, BAFTA i Golden Satellite Award).

W 1979 roku wydała autobiografię, zatytułowaną „By Myself”, a w 1988 roku wystąpiła w w dokumentalnym filmie biograficznym Davida Heeleya „Bacall on Bogart” (nominacja do Emmy).

W ostatnim czasie dwukrotnie zagrała u Larsa von Triera („Dogville” 2003, „Manderlay” 2005), dała gwiazdorskie występy w dramacie TV „Sekrety milionerki” z Richardem Chamberlainem i w hiszpańsko-amerykańskiej produkcji „Presence of Mind” Antoniego Aloya, z Harveyem Keitelem i Sadie Frost (1999) i pojawiła się u boku Kristin Scott Thomas i Woody’ego Harrelsona w dramacie „Facet do towarzystwa” Paula Schradera (2007).

* Nigdy nie była rozpieszczana przez krytyków, którzy brak ten starają się zrekompensować Specjalnymi Nagrodami za Całokształt. Bacall do tej pory otrzymała m.in. Honorową Nagrodę National Board of Review (1991), Donostia Award na MFF w San Sebastián (1992), Specjalny Złoty Glob im. Cecila B. DeMille’a (1993), Honorowego Césara (1996), Berlinale Camera (1997) oraz Life Achievement Award na MFF w Karlovych Varach (1998) i Sztokholmie (2000).*

Zobacz: Oscary 2017

Komentarze

Trwa ładowanie