Margot Robbie: "Trochę szaleństwa, dużo kolorów, śmiechu, niebezpieczeństwa, przemocy, zabawy. Po prostu Harley."

Margot Robbie: Wydaje mi się, że to było 4 lata temu, gdy byliśmy w trakcie zdjęć do "Legionu samobójców". Miałam wrażenie, że nie jestem gotowa pożegnać się z Harley po skończeniu filmu i że zostało jeszcze tyle do opowiedzenia. Po przeczytaniu komiksów stałam się fanką tej postaci i pomyślałam, że jest jeszcze mnóstwo materiału, który moglibyśmy wykorzystać.

Podczas lektury w ramach analizy Harley natrafiłam na "Ptaki Nocy". Wtedy zastanawiałam się także, dlaczego nie nakręcono zbyt wielu filmów akcji z kilkoma głównymi bohaterkami. Nie mogłam sobie przypomnieć żadnego z przykładów pośród najnowszych, popularnych filmów, takiego, który zyskał prawdziwą popularność i sympatię widzów.

Bardzo chciałam, aby tworzono takie filmy. Wydaje mi się, że w prawdziwym świecie wiele dziewczyn funkcjonuje razem, w grupach. Tworzą własne społeczności. Byłam ciekawa, dlaczego tak rzadko widujemy to na ekranie. Tak więc moim pomysłem było, tak naprawdę, stworzenie filmu akcji z kilkoma głównymi bohaterkami i pomyślałam, że "Ptaki Nocy" świetnie by się do tego nadawały.

Zaczęłam od rozmów ze scenarzystką Christiną Hodson. Kiedyś już czytałam jej próbki, jeszcze zanim napisała scenariusz do "Bumblebee". Usiadłyśmy więc razem i od początku świetnie się dogadywałyśmy. Christina też zaczęła czytać "Ptaki Nocy" i zrozumiała postać Harley w sposób, w jaki wydawało mi się, że potrafią tylko nieliczni.

Mamy podobne poczucie humoru, dość specyficzne, obie uwielbiamy te same filmy i komiksy. Wydaje mi się, że mamy podobne cele. Już na początku miałyśmy wiele pomysłów, a ja, oczywiście, miałam w głowie kilka komiksów i filmów, którym chciałam złożyć hołd. Christina podobnie. Jednak najważniejsze dla nas było opowiedzenie historii z kobietami w rolach głównych. Z kobietami, które działają w obszarze akcji oraz komedii i wykraczają poza schemat.

To były nasze główne kryteria. Naprawdę nie chciałyśmy tworzyć trójaktowej struktury filmu, bo jest ona zbyt oczywista i widzowie mogliby przewidzieć, co wydarzy się w następnej scenie.

Tak naprawdę działamy na obrzeżach Gotham. Jeśli założyć, że Gotham to Nowy Jork, jak robi to wiele osób, Bruce Wayne działał na Manhattanie, a Harley i Ptaki Nocy na peryferiach: mieszkamy w Queens, na Brooklynie czy Bronksie. Tak więc pomyślałyśmy, że mogłybyśmy tchnąć nowe życie do świata, w którym rzeczy są trochę bardziej chaotyczne i niechlujne. Te przedmieścia są jakby grungową, odjazdową, psychodeliczną i barwną wersją Gotham.

Na początku byłyśmy z Christiną same, a gdy scenariusz był już gotowy, mogłyśmy zacząć witać na pokładzie filmowców. To była świetna zabawa. Zadzwoniłam po Bryana Unkelessa, z którym niedawno pracowałam nad "Jestem najlepsza. Ja, Tonya", oraz po Sue Kroll – współpracowałam z nią przez długi czas, gdy jeszcze obejmowała swoje poprzednie stanowisko w dziale marketingu wytwórni Warner Bros.

Nagrywanie filmu niezależnego i nagrywanie filmu studyjnego to dwie zupełnie inne bajki. To było oczywiste, że musieliśmy się wiele nauczyć, ale pomyślałam, że nie mogłam trafić na lepszych współpracowników niż Bryan i Sue. Mam wrażenie, że nasza trójka uzupełniała się wzajemnie w roli producentów. Byliśmy zgranym zespołem. Potem rozpoczęliśmy poszukiwania reżysera. Naprawdę staraliśmy się znaleźć osobę, która dołączyłaby do nas i zrozumiała materiał, nad którym pracowaliśmy.

Chcieliśmy, aby ta osoba miała własne pomysły na to, jak przenieść na ekran to, co udało nam się stworzyć, jak złożyć hołd komiksowi i jego bohaterom oraz, aby sprawiła, że ta szalona fabuła odniesie sukces. A to niełatwe zadanie. Jakoś w tamtym okresie obejrzałam "Dead Pigs", film, który wyreżyserowała Cathy. To był jej pierwszy obraz i był fantastyczny. Zrobił na mnie ogromne wrażenie, więc postanowiliśmy, że to ona dołączy do naszego zespołu. Cathy świetnie sprawdziła się przy pracy z naszym materiałem. Od razu ją pokochaliśmy.

Zaczęliśmy angażować coraz więcej osób do działu kreatywnego, w tym operatora filmowego Matta Libatique, scenografa K.K. Barretta i kostiumologa E Benach.

Przede wszystkim Harley jest świeżo upieczoną singielką po rozstaniu z Jokerem, które oczywiście znosi całkiem nieźle. W tym samym czasie, w tej części Gotham, nazywanej przez nas East Endem, Roman Sionis przejmuje władzę. To dobrze sytuowany mężczyzna, który został wyrzucony z rodzinnego interesu, firmy Janus Corp., a rodzina się go wyrzekła.

Ma o to pretensje do całego świata. Tak więc Sionis zwołuje zbirów, a ostatnim brakującym elementem jego układanki jest zdobycie Diamentu Bertinelli, który zapewniłby mu nieprzerwane panowanie nad East Endem i byłby to ostatni krok do objęcia władzy nad całym Gotham. Jeśli już mowa o świecie Bruce’a Wayne’a, stanowiłoby to kolejny krok do bycia zauważonym i rozpoznawalnym, także do siania postrachu wśród mieszkańców całego Gotham, nie tylko East Endu.

Cały ten film jest tak naprawdę początkiem wspólnej historii Ptaków Nocy i szansą na ich zjednoczenie. Kiedy na ekranach ukazał się "Legion samobójców" dowiedziałam się, jak dużym wsparciem fanów cieszy się Harley. Wiele osób mówiło: "Chcę zobaczyć więcej scen z udziałem Harley". To było cudowne, ale chciałam też tego samego dla innych kobiecych postaci z uniwersum DC, ponieważ jest ich tak wiele i są równie wspaniałe. Pomyślałam więc o wykorzystaniu w jednym filmie tylu kobiecych postaci z DC, ile tylko zdołam.

Zgadza się. Dlatego wcielanie się w nią to taka świetna zabawa. Harley jest bardzo nieprzewidywalna. Mogę wykazać się jako aktorka. Grając Harley, mogę zrobić wszystko, to wspaniałe uczucie. Ale masz rację. To coś, o czym mówiłam od samego początku.

Moja postać rozpoczyna film w pewnym miejscu, bierze udział we wszystkich tych szalonych wydarzeniach i na koniec jest nadal tą samą Harley. Jakby po prostu wybrała się w zwariowaną przygodę. To w niej uwielbiam, że jest sobą, zbiera doświadczenia i uczy się, ale na drugi dzień popełnia te same błędy.

Chcę, żeby się dobrze bawili i zobaczyli świat takim, jakim widzi go Harley. Przez dwie godziny będziecie słuchać jej wersji wydarzeń. To ona jest naszym narratorem i jest w tym beznadziejna. Ciągle kłamie. Nie jest wiarygodna. Często mówi coś, co całkowicie przeczy temu, co widzimy na ekranie – np. w opowieści o zerwaniu z Jokerem.

Jej narracja jest chaotyczna, przeskakuje z jednej historii do drugiej. Zapomina przedstawić niektóre osoby. Jej osobowość jest widoczna w każdej scenie, jakby opowiadała tę historię, a ktoś tworzył do tej historii obraz. Jest w tym trochę szaleństwa, dużo kolorów, śmiechu, niebezpieczeństwa, przemocy, zabawy. To po prostu Harley.