8. ''Część Tereska'', czyli żegnaj dobry nastroju

Film brzydki i ponury. Szary, depresyjny, niewygodny. Historia z polskich blokowisk, pełna goryczy, ale i przenikliwości w obserwacji niewygodnej rzeczywistości. Robert Gliński zabawił się w rasowego socjologa i nakreślił portret nizin społecznych, który z jednej strony może podniecać swą dokumentalną przenikliwością pozbawioną nawet odrobiny fałszu, z drugiej bardzo irytować swym czarnowidztwem i sensownością ukazywania przegranych ludzi żyjących na tle dołujących krajobrazów.

Publiczność podzieliła się na dwa skrajne obozy i już samo to świadczy o dużym znaczeniu filmu Glińskiego. "Cześć Tereska" zdobyła uznanie głównie krytyków i tej części widzów,* która nie unika obcowania z kinem odważnym, ambitnym i nietuzinkowym.*

Dla pozostałej części, zdecydowanej większości widzów, historia Tereski i jej przyjaciółki, Renatki, stała się wzorem kina męczącego zmysły i emocje, nieatrakcyjnego, a nawet - wstydliwego.