William H. Macy

Jeden z nielicznych aktorów amerykańskich, który oprócz ról w filmie i telewizji, na równi stawia także występy sceniczne. Aktor charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny. Odtwórca głównej roli w „Fargo” braci Coen.

Urodził się 13 marca 1950 roku w Miami, na Florydzie. Mając ściśle określone plany życiowe, związane ze studiami weterynaryjnymi, wstąpił do Goddard College, gdzie w ramach dodatkowych zajęć zaczął uczęszczać do szkolnego kółka teatralnego. Los chciał, by nauczycielem był tam przez pewien czas David Mamet – znany później jako wybitny scenarzysta były absolwent college’u, do którego Macy uczęszczał.

Jak przyzna później sam aktor – Mamet był nie tylko jego mentorem, ale główną postacią, która zadecydowała o jego karierze w ogóle.

W połowie lat 70-tych Macy wraz z Mametem i kolegą z kółka teatralnego, Stevenem Schachterem, wyjechali do Chicago, gdzie założyli razem St. Nicholas Theater. Na deskach tego właśnie teatru dawali pierwsze profesjonalne występy (m.in. w „American Buffalo” Mameta). Nie rezygnując z teatru, Macy małymi kroczkami przesuwał się w kierunku świata wielkiego show-biznesu – najpierw załapując się pod koniec lat 70-tych na role w produkcjach TV (m.in. mini-serial „The Awakening Land” 1978, film „Studencka miłość” 1980), później – dając się zauważyć na scenach off- Broadwayu, Broadwayu i założonego wraz z Mametem Atlantic Theatre Company w Nowym Jorku, by wreszcie zadebiutować na dużym ekranie w kryminalnym filmie „Dom gry” (1987), będącym debiutem reżyserskim Mameta.

W tym samym roku miał okazję współpracować z Woodym Allenem, pojawiając się w wersji „audio” w komedii „Złote czasy radia” (1987), jednak generalnie, początki kariery filmowej Macy’ego związane są z kryminalnymi, z reguły produkcjami Mameta: „Fortuna kołem się toczy” (1988), „Wydział zabójstw” (1991) i filmami telewizyjnymi, w których wcielał się przeważnie w postaci czarnych charakterów. W 1992 roku ponownie zagrał u Allena, tym razem w pastiszu „Cienie we mgle”, zaś dwa lata później zaliczył gościnny występ w „Ostrym dyżurze” (nominacja do Emmy). Był to jeden z licznych występów Macy’ego, związanych z zawodem lekarskim.

Doktora zagrał też w głośnym „Kliencie” Joela Schumachera (1994) z Susan Sarandon i Tommym Lee Jonesem, w komedii „Współlokatorzy” (1995) oraz w thrillerze TV „W cieniu zła” (1996).

W połowie lat 90-tych kariera filmowa aktora, generalnie nabrała kolorów. Raz, że otrzymywał coraz więcej propozycji, występując czasem w kilku filmach rocznie, dwa – to wówczas zaliczył przełomową, nagrodzoną nominacją do Oscara rolę w „Fargo” (1996) braci Coen.

W 1997 roku wystąpił wraz z Dustinem Hoffmanem i Robertem De Niro w komedii Barry’ego Levinsona „Fakty i akty”, po raz pierwszy miał też okazję współpracować z Paulem Thomasem Andersonem na planie „Boogie Nights”. Dwa lata później ponownie spotkał się z reżyserem, odgrywając jedną z ról w głośnej „Magnolii” (1999).

Od połowy lat 90-tych współpracuje jako współscenarzysta i odtwórca ról w filmach telewizyjnych w reżyserii szkolnego kolegi, Stevena Schachtera.

Są to m.in. takie produkcje, jak „Poza podejrzeniem”, „Mąż idealny”, „Harpia”, czy „Małe, niewinne morderstwo”. Na planie tego ostatniego pojawił się obok żony, aktorki Felicity Huffman.

W 1998 roku wystąpił u Gusa Van Santa w Hitchcockowskim remake’u zatytułowanym „Psychol”, jak również zagrał w jednej z głównych ról w komedii fantasy „Miasteczko Pleasantville” Gary’ego Rossa. Trzy lata później był jedną z gwiazd sequela głośnego „Parku Jurajskiego 3” (2001).

W 2003 roku otrzymał nominację do Złotego Globu oraz dwie nagrody Emmy za współscenariusz i występ w filmie TV „Od drzwi do drzwi” w reżyserii Stevena Schachtera.

Kolejne nominacje do Złotego Globu przyniosła Macy’emu drugoplanowa kreacja w filmie „Niepokonany Seabiscuit” (2003) oraz występ w telewizyjnej „Ciepłej czapce” Stevena Schachtera (2004), za który otrzymał również dwie nominacje do Emmy (za główną rolę i współscenariusz).

W 2006 roku pojawił się w niewielkiej roli w obrazie Davida Lyncha „Inland Empire” oraz dołączył do gwiazdorskiej obsady „Bobby’ego”. Rok później zagrał w głośnej komedii „Gang dzikich wieprzy” z Johnem Travoltą.

W 2008 roku po raz pierwszy pojawił się jako reżyser filmu „Keep Coming Back” z udziałem Salmy Hayek i Steve’a Buscemiego. W 2009 roku zagrał w filmie "Plan prawie doskonały". Rok 2010 to rola w filmie "Marmaduke - pies na fali". Rok później zagrał Franka w obrazie "Prawnik z Lincolna".