Borat: satyra przesadna

Tytułowy Borat (Sacha Baron Cohen) mieszka w Kazachstanie, gdzie prowadzi spokojne życie, mieszkając z krową, demoniczną żoną, a dookoła otacza go obraz nędzy i rozpaczy. Pewnego dnia wpada na genialny pomysł wyjazdu do Ameryki, żeby zaczerpnąć troszkę cywilizacji i posiąść jej tajniki, aby później przekazać tę wiedzę swoim rodakom. Już od samego przybycia do USiA (jak to Borat mówi), zachowuje się jak neandertalczyk, który nie wie nic o niczym. Załatwia swoje potrzeby na ulicy, z każdym chce się całować na powitanie, śmieje się z niepełnosprawnych, Żydów czy opowiada dowcipy o seksie z własną teściową.

Oglądając film, bardzo często zastanawiałem się jak to jest możliwe, że nikt głównego bohatera nie pobił, czy zrobił coś gorszego. Jego zachowanie nie mieści się w żadnych normach, nawet gdybyśmy popatrzyli na nie z przymrużeniem oka.

Przeważającym wątkiem całego filmu jest podróż Borata i jego przyjaciela Azamata, z Nowego Jorku do Kalifornii, w celu poślubienia największej gwiazdy „Słonecznego patrolu”, Pameli Anderson. Szkoda tylko, że „narzeczona” nic o tym nie wie. Jednak ten malutki problem nie wpłynie na przebieg całej wycieczki.

Wiem, że mamy wolność słowa, pomimo tego powinniśmy znać granicę smaku i przyzwoitości. Niestety w „Boracie” wszystko to zostało przekroczone i to ze wzmocnioną przesadnością. Jednak to jest tylko moje własne odczucie, a gusta są różne, przez co na pewno znajdą się widzowie, na których ten film zrobi wrażenie. Ja do nich niestety nie mogę się zaliczyć i jak dla mnie ten film nigdy nie powinien ujrzeć światła dziennego.