Garfield powraca

Był sobie pewnego razu pomarańczowy kot, co nie nadawał się do psot. Żarłby tylko i spał, gdyby obydwie rzeczy w tym samym czasie wykonywać (u)miał.

Pewnego dnia rzecz się zdarzyła taka, że Garfield spojrzał w lustro i ujrzał w nim podobnego dziwaka.

Problem jednak taki, że nasz unikat niezbyt łagodny, nigdy w życiu nie myślał, iż jest ktoś do niego tak podobny.

Tak śmiały i piękny, tak dziarski i wdzięczny. Królewski w posturze, inteligentny w naturze...

A wszystko przez roztargnienie Jona. Mężczyzny, z którego obycia, każda dama zwykle bywała zawiedziona. I tak nasz nadzwyczajny, choć tylko kanapowiec, zamiast żebrakiem, księciem nakaże się zowieć. W królewskiej Anglii, miejscu Big Bena, luksusów i etykiety, Garfield nie będzie musiał zachowywać diety.

Czy za domem zatęskni? Za psem i starym "panem", których przecież czcią nie darzył, chyba że głód go zmusił i stek mu się zamarzył.

Czy wytrzyma pośród lordów? Czy nie znudzi mu się rozpusta? Czy zatęskni za fotelem i sprężyną, co miło w nim stuka?

A może przyjdzie mu odsłonić, kurtynę afery nowej? I stworzyć z niego Bonda, choć o lepszej lini i... wymowie.

Oto i macie Moi Drodzy, opowieść co kotom dwóm się przydarzyła. Którą stworzy John Davis, ale filmowa ręka trochę zmieniła.

Historię może nie nową, ale w jakiej odsłonie - strikte pomarańczowej i puszystym ogonie.

Opowieść o prawie Królu i nigdy Żebraku, chyba że chodzi o lazanię... ale to już w innym smaku.

Dla leniwych, nie myślacych o dietach. Dla hołdujących naturze zwierzęcia, nie człeka. Oto opowieść kota jedynego w rodzaju, choć nie wzorze.

Opowieść ekskluzywna w smaku, obrazie i kolorze. Oglądać tylko z dodatkiem żywieniowym, mogą być nawet kwiatki w doniczce, dla wielbicieli niezbyt zamożnych.