Ludzie o słabym sercu nie powinni parać się zabójstwami na zlecenie. Na przykład taka Ryu. Dziewczyna ma pewną rękę, chłodne spojrzenie i… serce miękkie jak aksamit. Wystarczy jedna rozmowa z niespecjalnie przystojnym, ale sympatycznym właścicielem winiarni, by Ryu straciła dla niego głowę. Zlecone zabójstwo traci na znaczeniu. Dziewczyna nagle nie może spać, nad łóżkiem zawiesza sobie wielokrotnie powiększone zdjęcie swego niedoszłego celu i świntuszy z nim w pobliskim motelu.
Koncept fabularny, dość niesubtelnie łączący „Nikitę” z „Ostatnim tangiem w Paryżu” wydaje się spalony na starcie. Przynajmniej w rękach Isabel Coixet, emocjonalnej szantażystki, która od lat pozostaje wierna estetyce filmowego harlequina. „Mapa dźwięków…” przetwarza schemat romansu niemożliwego, który autorka podejmowała już m.in. w „Moim życiu beze mnie”, „Życiu ukrytym w słowach” i niedawnej „Elegii”. O ile jednak ten ostatni film był próbą zmierzenia się z tematem na serio, bez melodramatycznych ozdobników, tu wracamy do punktu wyjścia – emocjonalnego snuja z pretensją do zbawienia świata.
Coixet nie interesuje sam tylko wątek miłosny. Swoim filmem najchętniej nakreśliłaby znak równości między otwartą Europą a introwertycznym Dalekim Wschodem, dowodząc, że wszyscy jesteśmy tacy sami – kochamy się i ranimy, a to co w naszym życiu najważniejsze, dostrzegamy dopiero, gdy już bezpowrotnie to stracimy. Przesłanie tyleż uniwersalne, co podszyte plebejskim banałem.
Wydanie dvd
Standardowe. Dźwięk pięciokanałowy, obraz panoramiczny. W dodatkach tylko zwiastuny.