Sławomira Łozińska

Urodziła się 8 kwietnia 1953 roku w Warszawie. Studiowała w tamtejszej PWST, którą ukończyła w 1975 roku. Jest również absolwentką podyplomowego studium menedżerów kultury, przy Szkole Głównej Handlowej w Warszawie.

Jeszcze w czasie studiów, w 1973 roku związała się z warszawskim Teatrem Narodowym, którego aktorką była, nie licząc dwuletniej przerwy w latach 1986-88, aż do 1990 roku. Później (1990-94) występowała w Teatrze Nowym w Warszawie, a w latach 1993-94, także w Teatrze Adekwatnym. Od 1997 roku pełni funkcję koordynatora pracy artystycznej Teatru Narodowego. W latach 1996-2002 była wiceprezesem ZASP-u, a w latach 2003-05 była członkiem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

** Zadebiutowała w 1975 roku, dzięki epizodycznej roli pielęgniarki w serialu Zbigniewa Chmielewskiego „Dyrektorzy”. Z reżyserem spotkała się niejednokrotnie, jednak najważniejszym efektem ich wspólnej pracy była przełomowa dla Łozińskiej rola Bronki, dziewczyny Leszka z popularnego serialu „Daleko od szosy” z Krzysztofem Stroińskim w roli głównej (1976, nagroda aktorska na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie).**

W 1977 roku zagrała Justynę Bogutówną w ekranizacji „Granicy” w reżyserii Jana Rybkowskiego, a w 1978 roku wystąpiła u boku Jerzego Stuhra w telewizyjnym filmie Sławomira Idziaka „Seans” (zespołowa nagroda na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie).

W 1979 roku pojawiła się w wojennym filmie Henryka Bielskiego „Gwiazdy poranne”, w politycznym „Hotelu klasy Lux” Ryszarda Bera, z Ignacym Gogolewskim i Maciejem Górajem, oraz w psychologicznym „Kluczniku” Wojciecha Marczewskiego, z Tadeuszem Łomnickim i Wirgiliuszem Gryniem w rolach głównych.

Kolejną dekadę otworzyła rolą w wojennym filmie sensacyjnym „Wyrok śmierci” Witolda Orzechowskiego (1980) oraz występami w często porównywanych do siebie, historycznych serialach TV: „Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy” Jerzego Sztwiertni (1981), „Blisko, coraz bliżej” Zbigniewa Chmielewskiego (1982). W 1983 roku zagrała obok Kazimierza Kaczora w obyczajowym filmie Jerzego Domaradzkiego „Planeta krawiec” oraz pojawiła się jako pielęgniarka Marysia w popularnym serialu komediowym „Alternatywy 4” Stanisława Barei.

Występowała w produkcjach dla młodych widzów („Dzień kolibra” Ryszarda Rydzewskiego 1983, „Pan Samochodzik i niesamowity dwór” Janusza Kidawy 1986). Wielokrotnie współpracowała ze Stanisławem Jędryką, reżyserem specjalizującym się w twórczości dla dzieci, wyjątkowo grając u niego w innego typu produkcjach („Jesienią o szczęściu” 1985, „Sami dla siebie” 1987, serial „Banda Rudego Pająka” 1988, „Po własnym pogrzebie” 1989).

Ponownie spotkała się z Berem na planie „Cudzoziemki” (1986) i z Henrykiem Bielskim na planie serialu „Ballada o Januszku” (1987). W 1986 roku zagrała dużą rolę u boku Romana Wilhelmiego w „Rykowisku” Grzegorza Skurskiego. W latach 90-tych często grała u Krzysztofa Zanussiego („Dotknięcie ręki” z Maxem von Sydowem 1992, „Cwał” 1995, „Brat naszego Boga” 1997). Wystąpiła też w dwóch filmach Krystyny Krupskiej-Wysockiej – w komedii „Skutki noszenia kapelusza w maju” z Wiesławem Michnikowskim i Barbarą Krafftówną (1993) oraz w poruszającej opowieści o „Ptaszce” (1994). Ponadto, wraz z Joanną Trzepiecińską wzięła udział w polsko-brytyjskim serialu „Molly” (1994), wystąpiła w roli przyjaciółki tytułowej „Sabiny” w filmie Kazimierza Tarnasa (1998) oraz jako matka jednego z bohaterów w głośnym „Długu” Krzysztofa Krauze (1999).

W ostatnich latach związana jest głównie z produkcjami telewizyjnymi. Grała panią psycholog w „Na dobre i na złe” (1999-2002), matkę Marty w „Klanie” (gościnnie), lekarkę w „Policjantach” (1999), Milę w sensacyjnym „Kameleonie” Janusza Kijowskiego (2001), nauczycielkę w „Więzach krwi” (2001), Dobrosławę Stolarek w „Plebanii” (2003, gościnnie), żonę Teodora w „M jak miłość” (2007, gościnnie), posłankę PBC w „Ekipie” Agnieszki Holland, Magdaleny Łazarkiewicz (2007) i Decką w „Pitbullu” (2008).

Od 2007 roku kreuje postać Barbary Jakubik w popularnym serialu „Barwy szczęścia”.