Spalić portrety Stalina!
Jodorowskiemu udaje się wpisać intymne wspomnienia w zmieniające się tło społeczno-polityczne Chile. Nie przywiązuje on szczególnej uwagi do faktografii, ale nie przeszkadza fakt, że najważniejsze historyczne wydarzenia narysowane są grubą kreską. Pełnią one wyłącznie rodzaj barwnego tła, w które Jodorowsky z łatwością wpisuje figurę swojego ojca.
Fabuła środkowej części „Tańca rzeczywistości“ niemal w całości koncentruje się na wątku ojca i jego inspirowanej „Odyseją“ podróży do domu. Mimo jego długoletniej nieobecności i deklarowanej przez Alejandro nienawiści do ojca, jawi się on ewidentnie jako postać kluczowa dla ukształtowania tożsamości Jodorowskiego.
„Taniec rzeczywistości“ to bowiem w końcu saga rodzinna, w której przeplatają się losy kilku pokoleń i wielu ludzi wpływających na losy całej rodziny. Jodorowskiemu udaje się jednak uniknąć patosu, a dramaturgia służy podkreślaniu nostalgii i budowaniu ironii. Czy dojrzały Jodorowsky tęskni za minionym światem?