Szczęście w nieszczęściu

Przy tworzeniu filmu uczestniczyły takie osobowości kina światowego jak sam Luc Besson czy David Fischer można by spodziewać się dobrej historii. Obsadzenie w głównej roli charyzmatycznej Brittany Murphy było strzałem w dziesiątkę. Może nie jest to aktora pierwszorzędnej klasy, lecz sposób jej gry niejednokrotnie ratował wiele filmów. Osobiście nie przepadam ze Murphy, a filmy z jej udziałem za bardzo nie zapadły w mej pamięci.

Reżyserem i scenarzystą „Miłości i inne nieszczęścia” jest Libańczyk Alek Keshishian, który oprócz kontrowersyjnego dokumentu o Madonnie („W łóżku z Madonną” z 1991 roku) nie zasłynął niczym specjalnym. Jego dorobek można policzyć na palcach jednej ręki, dlatego ciężko jest coś więcej powiedzieć o tym filmowcu. Aby dodać połowicznego smaczku opisywanej produkcji zatrudniono do ról epizodycznych Orlando Blooma i Gwyenth Paltrow, lecz nawet ten ruch tak naprawdę nic nie dał, bo czekanie na gwiazdy trwa prawie dziewięćdziesiąt minut i nie jest tego warte.

Główną bohaterką jest Emily Jackson (Murphy) potocznie nazywana przez przyjaciół Jacks. Z pochodzenie pół Hiszpanka, pół Amerykanka, wychowana w Stanach Zjednoczonych, po wielu perturbacjach życiowych w końcu osiedla się w Anglii. Pracuje w brytyjskim wydaniu czasopisma poświęconego modzie. Dzięki swojej przebojowości robi zawrotną karierę i szybko zyskuje sobie przyjaciół w redakcji Vogue. Jej życie jest pełne barwnych sytuacji, ciekawych ludzi, jednak brakuje w nim stałego, ukochanego partnera.

W jej najbliższym otoczeniu znajdują się osoby, których sposób bycia wypełnia tę pustkę. Mieszkanie dzieli z Peterem – gejem, który stara się być scenarzystą filmowym. Najlepszą przyjaciółką jest Tallula, rudowłosa… miłośniczka ciasteczek o nadzieniu haszyszowym i różnych drinków alkoholowych. Nie można też nie wspomnieć o eks, z którym rozstała się jednak nadal łączy ich fizyczny, seksualny kontakt.

Zakręcona Emily ma dość specyficzne hobby, polegające na kojarzeniu par ze sobą i udzielaniu rad sercowych. Sprawdzając się w roli swatki zapomniała o tym, że jej życie uczuciowe prawie całkowicie nie istnieje. Jednak na każdego kiedyś przychodzi pora, a dla Jacks jest to moment poznania Paola, asystenta fotografia w redakcji Vogue. Niestety droga do swojej prawdziwej, wymarzonej miłości będzie obfitować w wiele ostrych zakrętów, po pokonaniu których życie nabierze jaśniejszych kolorów.

W filmie Keshishiana nie znajdziemy niczego co dla przeciętnego widza byłoby zaskoczeniem. Tak właśnie bywa, kiedy ogląda się większość komedii romantycznych, pomimo tego ich popularność jest duża. „Miłość i inne nieszczęścia” to dowcipnie opowiedziana historia, pełna inteligentnych, genialnych dialogów. Aktorzy jak na powierzone role spisali się nadzwyczaj dobrze, chociaż do perfekcji jeszcze długa i ciężka droga.

Rzeczą, która najbardziej mnie zraziła była próba nawiązania do kultowego „Śniadania u Tiffany’ego” ekranizacji opowiadania Trumana Capowe. Miłość bohaterów do tego filmu wpływa częściowo na ich życie, a stroje Jacks są rzeczywistym odzwierciedleniem tych noszonych przez Audrey Hepburn. Próba przywrócenia magii klasycznego romansu wyszła zbyt parodiujące, co jest nie na miejscu.

Przymykając oko na ten mankament „Miłość i inne nieszczęścia” ogląda się dobrze, bez chwil znudzenia i chęci wyłączenia filmu. Nie jest to wyśmienita komedia romantyczna, jednak warto oglądnąć i uwierzyć, że prawdziwa miłość istnieje.