Thierry Lhermitte

Francuski aktor, komik, scenarzysta i producent, znany przede wszystkim z udziału w głośnych, francuskich komediach: „Opaleni”, „Skorumpowani”, „Kolacja dla palantów”, czy „Plotka”.

Urodził się 24 listopada 1952 roku w Boulogne-Billancourt we Francji. Karierę zaczynał na początku lat 70-tych, jako członek komediowej grupy Le Splendid. Lhermitte był autorem skeczy, ale i jednym z głównych aktorów. Sukces grupy, której członkami byli m.in. Josiane Balasko, Christian Clavier, Michel Blanc i Gérard Jugnot, dość szybko przeniósł się z estrady na ekrany.

Wspólnym debiutem filmowym grupy Le Splendid była krótkometrażowa komedia „Bonne présentation exigée” (1974), a pierwszym wielkim sukcesem – komedia „Opaleni” Patrice’a Leconte’a (1978), która doczekała się aż dwóch sequeli: „Slalom niespecjalny” (1979) i „Opaleni – przyjaciele na całe życie” (2006). Z kolegami z grupy współpracował wielokrotnie. Jednymi z ich głośniejszych, wspólnych realizacji były komedie: „Klara i przystojniacy” Jacquesa Monneta, z Danielem Auteilem (1980) oraz „Święty Mikołaj to śmieć” Jeana- Marie Poiré (1982).

Równolegle toczyła się samodzielna kariera ‘nieśmiałego amanta’, jak nazywany był swego czasu przez media. W 1974 roku wystąpił u boku Gérarda Depardieu, Jeanne Moreau i Isabelle Huppert w głośnej komedii „Jaja” Bertranda Bliera, a już wkrótce dał pierwsze nie komediowe występy: w historyczno-wojennym filmie „Niech się zacznie zabawa” (1975) i dramacie „Zepsute dzieci” (1977) Bertranda Taverniera oraz u boku Romy Schneider w „Bankierce” (1980).

Grał u boku pięknych pań: Isabelle Adjani („Za rok... jak dobrze pójdzie” 1981), Isabelle Huppert („Dziewczyna mojego kumpla” Bliera 1983), Valerii Golino („Zeszłego lata w Tangerze”) i Catherine Zety-Jones („Baśnie tysiąca i jednej nocy” Philippe’a de Broki 1990) i zaliczył anglojęzyczny debiut (dramat/romans „Do września” z Karen Allen 1984), jednak największą sławę w dekadzie lat 80-tych przyniosły mu występy w duecie z Phillippem Noiretem w cyklu komedii „Skorumpowani” Claude’a Zidiego (1984, 1990).

Począwszy od reżyserskiego debiutu w postaci komedii „Tajemnice profesjonalizmu doktora Apfelglücka” wg własnego scenariusza, uaktywnił swoją działalność jako producent i scenarzysta. Był m.in. autorem scenariusza i jednym z producentów głośnej komedii „Z dżungli do dżungli” z Timem Allenem (1998).

Jednocześnie stale występował, a do najsłynniejszych komedii z jego udziałem należy zaliczyć na pewno kostiumową „Markizę” z Sophie Marceau (1997), filmy Francisa Vebera: „Kolacja dla palantów” z Jacquesem Villeretem (1998) i „Plotka” z Danielem Auteuilem i Gérardem Depardieu (2001) oraz anglojęzyczny „Rozwód po francusku” Jamesa Ivory, z Kate Hudson i Naomi Watts w rolach głównych (2003). W międzyczasie raz jeszcze miał okazję zaprezentować dramatyczny talent na planie dość głośnego romansu „Piano Bar” Claude’a Leloucha, z Jeremym Ironsem i Patricią Kaas (2002).

Ostatnio, prócz powrotu do słynnych ról z przeszłości w kolejnych sequelach „Skorumpowanych” (2003) i „Opalonych” (2006), pojawił się na planie takich komedii, jak: „Antidotum” z Clavierem i Villeretem (2005), „Pan Przeciętny” (2005), czy „Kłopotliwy gość” z Danielem Auteuilem (2007).