zgREDy w natarciu

Ach, cóż to mógł być za film! Gdyby tylko reżyser miał choć połowę realizatorskiego polotu Zacka Snydera lub adaptacyjnej przenikliwości Matthew Vaughna, "RED" można by ulokować gdzieś pomiędzy "Strażnikami" pierwszego, a "Kick-Ass" drugiego. Tymczasem najbliżej mu chyba do wakacyjnych przebojów pokroju "Salt". Tyleż smakowitych, co ciężkostrawnych. To film jakich wiele. Niby jest z wykopem, niby z jajem, ale brakuje charakteru. I talentu.

Szkoda to wielka, bowiem twór Roberta Schwentke, podobnie jak dwaj wspomniani konkurenci, czerpie z dobrodziejstw komiksowego pierwowzoru o demaskatorskich zapędach. Ale scenarzyści, którzy wcześniej zmasakrowali świetną "Zamieć" Grega Rucki, najwyraźniej nie potrafili znaleźć dla śmiałej deprawacji mitu bohatera właściwego zastosowania. Krótka (komiks miał 120 stron) historia emerytowanego zabójcy rozrosła się więc do spisku obejmującego szereg nowych postaci, a motyw niemożności odkupienia win skutecznie rozpłynął się w odmętach pociesznej wybuchowości.

Na ekranie dzieje się dużo, ale kolejnym eksplozjom adrenaliny brak zarówno wystarczającego stężenia banału i tandety (autoironiczne elementy są ledwo wyczuwalne), by stanowić grzeszną przyjemność, jak i odpowiedniej ilości widowiskowego nowatorstwa, by skutecznie wdusić w fotel. Wsparciem dla piętrzących się zwrotów akcji ma tu być modna ostatnimi czasy ironia, jednak całość okazuje się zdumiewająco nieświeża i cokolwiek nijaka. Miast kąśliwej polemiki z emerytalnymi standardami Hollywoodu dostajemy nudny szpan w gwiazdorskiej obsadzie.

Emocji starcza na tak długo, jak długo aktorom chce się pogrywać z własnym emploi. Czyli zazwyczaj przez dwie-trzy pierwsze sceny od pojawienia się na ekranie. Nieważne, czy to Bruce Willis rozprawiający się z odziałem komandosów w kapciach i szlafroku, urokliwa jak zawsze Mary-Louise Parker, wyraźnie podekscytowana zadymą Helen Mirren czy paranoiczny John Malkovich z pluszową świnką - każde zużywa się szybciej niż wystrzeliwane przez nich naboje.

Szczęśliwie, obsada jest tu na tyle liczna (swoje pięć minut mają m.in. Morgan Freeman, Brian Cox, James Remar i Ernest Borgnine), że budulca na kilka co zręczniejszych potyczek jednak wystarcza. Problem w tym, że przy takim nagromadzeniu postaci i sposobie ich zagospodarowania (fabularna użyteczność kosztem osobowościowego uwarunkowania) żadna z nich nie urasta do miana bohatera z prawdziwego zdarzenia. Nie ma komu walczyć. I nie ma z kim. O co tez jakby nie bardzo jest.

Pozostaje zatem komiksowy kalejdoskop, którego wzorki płynnie przechodzą jeden w drugi. Pytanie czy damy się w porę zahipnotyzować, najlepiej jeszcze zanim kolejne konstelacje zaczną się powtarzać? Jeśli nie, istnieje spora szansa, że spomiędzy licho nakreślonej fabuły zacznie wyzierać niezagospodarowany potencjał pierwowzoru. Tylko pomyślcie! Cóż by to był za film, gdyby zamiast skupiać się na anatomii wybuchu pocisku z granatnika Schwentke obnażył umysł zblazowanego swą przedwczesną emeryturą kilera... Pomarzyć dobra rzecz.