Claude Chabrol

Francuski reżyser, scenarzysta, aktor i producent. Jeden z współtwórców francuskiej Nowej Fali, początkowo - jak inni – krytyk filmowy związany ze słynnym pismem „Cahiers du cinema”. Jeden z najbardziej płodnych twórców filmowych we Francji. W jego filmach często występują aktorki: Isabelle Huppert i Stéphane Audran.

Urodził się 24 czerwca 1930 roku w Paryżu. Studiował literaturę na Sorbonie.

W 1958 roku zrealizował niskobudżetowy, całkowicie niezależny film „Piękny Serge”, będący jaskółką zapowiadającą najbardziej wywrotowy ruch w historii kina – francuską Nową Falę.

W 1959 roku nakręcił kontynuację debiutu, nagrodzony Złotym Niedźwiedziem film „Kuzyni”, z tą samą obsadą aktorską i fabułą odnoszącą się do „życia codziennego” samego reżysera, jednak począwszy od pochodzącego z tego samego roku filmu kryminalnego „Na dwa spusty” (1959, nominacja do Złotej Palmy) z udziałem Jeana-Paula Belmondo, reżyser zaczął odchodzić od poetyki awangardowej w kierunku kina komercyjnego.

Szczególną popularnością cieszył się Chabrol pod koniec lat 60-tych, realizując szereg thrillerów psychologicznych: m.in. „Skandal” (1967), „Niewierna żona” (1969), „Niech bestia zdycha” (1969), „Rzeźnik” (1970), „Zerwanie” (1970), większość z udziałem ówczesnej żony, a zarazem jednej z ulubionych aktorek reżysera, Stéphane Audran.

Filmy te były zbyt subtelne, by uznać je za typowe dla gatunku, jednak dzięki sprawnie prowadzonej akcji, potrafiły trzymać w napięciu i cieszyły się u widzów dużym powodzeniem.

Chociaż zarzucano Chabrolowi nie jeden raz „zdradę” nowofalowych ideałów, nie były to zarzuty do końca zasadne, bowiem filmy reżysera, nawet te komercyjne, zawsze wychodziły jednak poza standardy umiejętności warsztatowych i ciekawą fabułę.

Za zrealizowany w 1973 roku dramat obyczajowy „Krwawe gody” z Michelem Piccoli i Stéphane Audran, otrzymał nagrodę FIPRESCI w Berlinie oraz nominację do Złotego Niedźwiedzia. W późniejszych latach jeszcze czterokrotnie nominowany był do najwyższego lauru MFF w Berlinie: w 1987 roku za „Maski”, w 1999 za „Kolory kłamstwa”, w 2003 za „Kwiaty zła” (dwa ostatnie z udziałem syna, Thomasa Chabrola) oraz w 2006 – za obraz „L’Ivresse du pouvoir” z Isabelle Huppert.

Huppert pojawiła się u niego wielokrotnie m.in. w „Sprawie kobiet” (1988, nominacja do Césara za reżyserię) - filmie opowiadającym o ostatniej Francuzce skazanej na śmierć przez gilotynę, w głównej roli w słynnej adaptacji powieści Gustava Flauberta „Pani Bovary” (1991), w nagrodzonej na festiwalu w Toronto, nominowanej do Złotego Lwa w Wenecji, nagrody Satellite i siedmiu Césarów (w tym trzech dla Chabrola) „Ceremonii” (1995), w komedii sensaycjnej „Francuska ruletka” (1997, Grand Prix festiwalu w San Sebastian) oraz w tytułowej roli w jednym z dwóch obrazów Chabrola nominowanych do Złotej Palmy - „Violette Noziere”(1978).

Drugim z nich był pochodzący z 1985 roku kryminał „Kurczę na kwaśno”. Mimo, że generalnie reżyseruje filmy wyłącznie w języku francuskim, kilka razy odstąpił od tej reguły.

Stało się tak m.in. w 1984 roku, kiedy zrealizował dla telewizji HBO wojenny dramat „Cudza krew” z Jodie Foster w jednej z ról. Projektem reżysera z 2007 roku jest thriller „La Fille coupée en deux”, uhonorowany nagrodą włoskiej krytyki na MFF w Wenecji. W 2009 roku stworzył film "Bellamy". W 2003 roku Chabrol został laureatem Honorowej Europejskiej Nagrody Filmowej za Całokształt.

Claude Chabrol zmarł 12 września 2010 roku w Paryżu wskutek bradykardii, związanej z powikłaniami odmy opłucnowej. 17 września 2010 został pochowany na cmentarzu Pere-Lachaise.