Clive'a Owena na rynek kinowy wypuścili Chińczycy

W „Grze dla dwojga” Gilroy uderza w swojego ulubionego antagonistę już nie poprzez zdemaskowanie jego totalitarnej natury. Tym razem kompromituje jego głupotę, a my przy tym obserwujemy rywalizację dwóch korporacji i ich walkę o biznesowy prymat, która jest tak naprawdę niczym więcej jak walką na miny.

Była agentka CIA, Claire Stenwick (Julia Roberts)
oraz ex- agent z MI6 – Ray Koval (Clive Owen) postanawiają porzucić pracę w wywiadzie i zaoferować swoje szpiegowskie usługi korporacjom. Od tej pory, zamiast demaskowania światowych spisków i tropienia terrorystów, zaczną zajmować się wykradaniem najpilniej strzeżonych tajemnic handlowych.

Rozpoczyna się gra pozorów, w której wszystkie chwyty są dozwolone. To czas szpiegostwa przemysłowego, a sytuacja z minuty na minutę staje się coraz bardziej zagmatwana. Nikt do końca nie wie, kto tak naprawdę pociąga za sznurki w tej grze, a nasi bohaterowie oprócz służbowej łamigłówki, będą musieli rozwiązać także swoje osobiste problemy.

Czy gra dla dwojga zakończy się remisem? Claire i Ray to para agentów, których połączył ściśle tajny romans. No nic… Wszystko niby ładnie – pięknie, ale tak naprawdę największe zalety tego filmu leżą tylko w sferze scenariusza.

Tony Gilroy jest wybitnym amerykańskim scenarzystą, mającym w swoim dorobku takie perełki jak: trylogie Bourne’a, „Adwokata diabła”, „Armagedon”, czy „Dowód życia”. Niestety jako reżyser nie dorasta sam sobie do pięt.

I „Michael Clayton”, i najnowszy film „Gra dla dwojga” są rewelacyjnie napisane, ale w realizacji końcowej pozostawiają niedosyt i uczucie znużenia. Na najnowszym filmie Gilroy’a widz ma uczucie… wolno mijającego czasu w kinie, a on sam miejscami zbacza z wytyczonego toru. Miała być przemyślana fabuła, dowcipni bohaterowie oraz inteligentna i przewrotna opowieść z niezwykle satysfakcjonującym zakończenie. Czuć z ekranu, że wszystkie te zalety i wytyczne posiadał scenariusz. To co się stało, że się nie udało?

Cała ta zabawa wyszła reżyserowi jakkolwiek męcząco i mało nas angażuje. Trudno wykrzesać z siebie jakiekolwiek emocje, trudno przejąć się tym mętlikiem, tak samo jak trudno uwierzyć w jakiekolwiek napięcie między Julią Roberts, a przystojnym (i nic ponad to) Owenem.

Po obejrzeniu „Gry dla dwojga” jestem już prawie pewna, że Clive'a Owena na rynek kinowy wypuścili Chińczycy, jako tańszą wersję Jamesa Bonda i Jasona Bourne’a w jednym. Ten świetny dramatyczny aktor stał się już na tyle schematyczny, że jak przez mgłę pamiętam jego ostatnią dobrą rolę w filmie „Bliżej” Mike’a Nicholsa. A tak to nawet zarost mu się nie zmienia, w co następnych super produkcjach z jego udziałem. Rolą Raya Kovala dosięgną kabotyństwa aktorskiego na miarę Vala Killmera w „Świętym”.

Film Tony’ego Gilroy’a nie zachwyci nas ani dowcipem, ani seksownym tandemem na miarę Kathleen Hepburn i Spencera Tracy. Jednak jest coś, co może pokrzepić. „Gra dla dwojga” posiada fantastyczne zaplecze i szkoda, że to właśnie nie postacie z drugiego planu zajęły nam większą część czasu w kinie.

Świetna rola Carrie Preston w scenie przesłuchania przez Roberts oraz przerastający głównych bohaterów postacie prezesów wielkich korporacji grane przez Tom Wilkinsona i Paula Giamatti. Jedynie w nich mógł schować się ten majstersztyk, którego przez cały seans szukałam na ekranie.