David Carradine

David Carradine (właściwie John Arthur Carradine)** urodził się 8 grudnia 1936 roku w Hollywood, dorastając w samym środku filmowego świata.** Zarówno jego ojciec, jak i wychowująca go macocha trudnili się aktorstwem. Na ścieżki rodzinnej tradycji wstąpili później także jego młodsi bracia przyrodni – Robert i Keith, zdobywca Oskara, a córka i bratanice Davida są przedstawicielkami trzeciego pokolenia rodziny Carradine, kontynuującymi zawód aktora.

Od dziecka interesował się sztuką – dużo rysował i rzeźbił, podpatrując artystyczne działania ojca i wuja. Pasji tej nie porzucił aż do końca życia, w pewnym momencie zamieniając jedynie pędzel na komputerową myszkę. Jako mały chłopiec uczęszczał na lekcje gry na pianinie. Przez krótki czas studiował nawet teorię muzyki i kompozycję na San Francisco State University, marząc o tworzeniu oper. W krótkiej autobiografii zamieszczonej na oficjalnej stronie internetowej przyznał, że wszystkie jego życiowe osiągnięcia były efektem trudnej walki z własnymi słabościami i przeciwnościami losu. David Carradine zajmował się muzyką na przekór temu, że nie miał dobrego słuchu, malował obrazy, mimo że był daltonistą, został atletą choć nie miał predyspozycji ku temu. Wreszcie – stał się gwiazdą ekranu, mimo chorobliwej nieśmiałości.

** Karierę aktorską zaczął w pierwszej połowie lat 60-tych w Nowym Jorku, tuż po odbyciu dwuletniej służby wojskowej.** W 1964 roku zadebiutował na Broadwayu w pierwszoplanowej roli w sztuce „The Deputy”. Niedługo potem pojawił się obok Christophera Plummera w spektaklu „The Royal Hunt of the Sun”, co przyniosło mu Theatre World Award dla najbardziej obiecującego aktora w 1966 roku. Z tak ciekawym, broadwayowskim doświadczeniem śmiało mógł zacząć podbijać Hollywood. Jego debiutem na dużym ekranie był western „Taggart” (1964). U progu kariery dość często pojawiał się właśnie w filmach z tego gatunku, takich jak m.in. „Billy Young” i „Dobrzy chłopcy i źli chłopcy” z Robertem Mitchumem (1969), „The McMusters” z udziałem ojca (1970), czy serial „Shane”, którego był gwiazdą (1966).

Przełomowym momentem kariery Davida Carradine’a był rok 1972. Zagrał wówczas główną rolę w pierwszym, hollywoodzkim filmie Martina Scorsese – dramacie „Wagon towarowy Bertha” z udziałem ojca i ówczesnej partnerki, Barbary Hershey, oraz rozpoczął swoją życiową przygodę z postacią Kwaia Changa Caine’a, mistrza wschodnich sztuk walki i głównego bohatera popularnego serialu „Kung Fu” (1972-75). Rola przyniosła aktorowi pierwsze nominacje do Emmy i Złotego Globu oraz ogromną popularność, czyniąc z niego prawdziwą gwiazdę ekranu, a zarazem jedną z ikonicznych postaci pop-kultury.

Do roli powrócił na planie dwóch telewizyjnych filmów pełnometrażowych oraz reaktywowanej po latach kontynuacji serialu, zatytułowanej „Legendy Kung-Fu”, której był współproducentem (1993-97). W jego filmografii przeważają produkcje klasy B, przeplatane od czasu do czasu takimi perełkami, jak: muzyczny dramat biograficzny „By nie pełzać na kolanach” Hala Ashby’ego (1976, National Board of Review Award, nominacja do Złotego Globu), dramat „Jajo węża” Ingmara Bergmana (1977), „Długie pożegnanie” Roberta Altmana, czy „Ulice nędzy” Martina Scorsese (1973).

Był gwiazdą kultowej produkcji Rogera Cormana – „Wyścig śmierci 2000” z Sylvestrem Stallone’em (1975). Zagrał tytułowe role w filmie akcji „Cannonball!” (1976), mini-serialu „Mr.Horn” z Richardem Widmarkiem (1979) i biograficznej produkcji TV „Gauguin the Savage” z Lynn Redgrave (1980). Partnerował innym legendom ekranu – Charltonowi Hestonowi w thrillerze „Tragedia Neptuna” (1978) i Chuckowi Norrisowi w filmie akcji „Samotny wilk McQuade” (1983).** Był jednym z głównych bohaterów słynnego mini-serialu historycznego „Północ-Południe” z Patrickiem Swayze (1985, nominacja do Złotego Globu) oraz powstałej rok później kontynuacji „Północ-Południe II”.** Wielkim powrotem Carradine’a na łono mainstreamowego kina był tytułowy występ w osławionym „Kill Billu” Quentina Tarantino (2003-2004).Rola w drugiej części tej produkcji przyniosła mu nagrodę Saturna oraz ostatnią nominację do Złotego Globu i Golden Satellite Award.

Ma na swoim koncie gościnne występy w takich serialach, jak „Matlock”, „Doktor Quinn”, „Młodzi jeźdźcy”, „Medium”, czy „Agentka o stu twarzach”. Wielokrotnie spotykał się zawodowo ze swoją rodziną. W 1975 roku zaprosił braci i partnerkę, Barbarę Hershey na plan swojego reżyserskiego debiutu, dramatu „You and Me”. Hershey zagrała również w jego drugim filmie – „Americana”, będącym z kolei debiutem w roli producenta. Jednym ze słynniejszych spotkań zawodowych z braćmi, Keithem i Robertem było to na planie „Straceńców” Waltera Hilla, gdzie prócz trójki Carradine’ów wystąpili również bracia Quaidowie, Keachowie i Guestowie (1980). Obok młodszej córki, Kansas pojawił się na planie filmu akcji „Open Fire” (1988), z kolei Calista partnerowała mu na planie wyprodukowanego przez niego „Eliminatora” (1991). Carradine był producentem ośmiu filmów i jednego serialu z własnym udziałem.

Jego działalność artystyczna, prócz aktorstwa, sztuk plastycznych, produkcji i reżyserii filmowej obejmuje również twórczość muzyczną i literacką. Napisał i wydał swoją autobiografię zatytułowaną „Endless Highway”, dziennik dokumentujący pracę na planie filmu „Kill Bill” oraz kilka książek instruktażowych dotyczących filozofii wschodnich sztuk walki. Wyprodukował i wystąpił też w szeregu instruktażowych filmów poświęconych tej tematyce. Wydał dwie płyty muzyczne oraz trzy single. Ostatnią głośną produkcją z jego udziałem jest film akcji „Adrenalina 2.Pod napięciem” z Jasonem Stathamem i Amy Smart (2009). W 2004 roku zdobył hollywoodzką Capri Legend Award, a w 2005 – Nagrodę za Całokształt na międzynarodowym festiwalu Action on Film w USA.

David Carradine zmarł 3 czerwca 2009 roku w hotelowym pokoju w Bangkoku, w Tajlandii. Miał 72 lata. Przyczyny śmierci nie są jasne – pojawiają się wersje o samobójstwie, przypadkowym uduszeniu, a nawet morderstwie.