Dorastanie boli

Dawn, której relacja z matką skutecznie omija tematy związane z płciowością, matrycę kobiecości konstruuje na podstawie rozmów z bratem (o tym, „czego pragną mężczyźni”), poprzez dyskusje ze starszym od siebie playboyem Stevem (o jego byłych/przyszłych/obecnych dziewczynach) i z tymiż spotkania. Jej pojmowanie ciała, miłości – zarówno duchowej jak i fizycznej – jest całkowicie autorskie i niebezpiecznie odległe od tego, które wydaje się właściwe. W jej wyniesionej z domu i szkoły wizji świata kobieta podlega mężczyźnie i jest od niego zależna a miłość to merkantylny układ oparty na systemie kar i nagród. Dawn sama musi opanować zasady i zależności rządzące dorosłym życiem.

Jak zwykle, głównym narzędziem, za pomocą którego Solondz cieniuje tę historię pozostają sarkazm i ironia – jednak trudno przypisać mu brak empatii dla głównej bohaterki, która zdaje się uosabiać pewne cechy zwyczajowo przypisywane jemu samemu. „Witaj w domku” dla lalek to bezpardonowy zamach na lukrowaną wizję dzieciństwa i okresu dojrzewania serwowaną przez amerykańskie media. Solondz odkłamuje ją w nieco kpiarski, zabawny, ale też głęboko krytyczny sposób, zwracając uwagę na wychowawcze patologie i zdubną siłę bezmyślnego słowa, często lekceważone w głównym dyskursie. Niezwykle przenikliwy i poruszający film. Dla outsiderów... i dla rodziców.