Gdzieś pomiędzy Stalinem a Leninem

Przede mną pusta kartka, a w mej głowie burza myśli. Taki stan powstał w wyniku obejrzenia nowego wydawnictwa filmowego, zatytułowanego „Che – rewolucja”. Ten hiszpańsko – francuski dramat biograficzny o Ernesto Rafaelu Guevarze de la Serna zmusza do pewnych refleksji, które skłaniają do wyciągnięcia, nie zawsze indywidualnych wniosków. Filmom historycznym ciężko jest przyjąć neutralny stosunek do przeszłości. Wiadomo, że ich twórcy próbując pozostać bezstronnymi i tak z upływem minut opowiedzą się po którejś ze stron. Dlatego w swojej ocenie nie zwracam szczególnej uwagi na fakty, lecz na sposób ich przedstawienia. Kiedyś interesowałem się wydarzeniami historycznymi, jednak z czasem pasja zanikła, a wraz z nią chęć doszukiwania się prawdy.

Ernesto Che Guevara na Kubie uważany jest za bohatera narodowego, a jego zwolennicy stawiają mu pomniki. Natomiast w innych państwach, w tym naszym, został postawiony w jednym rzędzie ze Stalinem i Leninem, czyli wrogami, proklamującymi komunizm. Za sprzedawanie przedmiotów z podobizną tych dyktatorów grozi dwa lata więzienia. Wejście w posiadanie filmu „Che – rewolucja” oraz jego obejrzenie na szczęście mi nie zagroziło, chociaż po naszym wymiarze sprawiedliwości można się jeszcze wszystkiego spodziewać.

Historia Che Guevary została przeniesiona na duży ekran przez samego Stevena Soderbergha („Ocean’s Eleven”, „Traffic”), który łącząc funkcje reżysera, producenta i realizatora zdjęć, podzielił opowieść na dwie części. Pierwsza, „Che – rewolucja”, trafiła do Polski na ekrany kin, a druga „Che – Guerrilla” już niestety je ominęła. Zapewne przyczyniło się do tego znikome zainteresowanie ze strony naszych widzów.

Historyczny dramat biograficzny Soderbergha próbuje przedstawić nam sylwetkę największego rewolucjonisty Ameryki Środkowej. Che u boku z Fidelem Castro walczyli o wyzwolenie Kuby spod reżimu Fulgencia Batisty. Film ukazuje poszczególne kroki w walce o wolność. Che Guevara szybko znalazł w niej zwolenników, którzy oprócz wodza, widzieli w nim przewodnika, nauczyciela i spowiednika. Swoimi czynami, stał się nie tylko wybawcą, ale ikoną popkultury, a stan ten w wielu krajach trwa do dzisiejszego dnia.

Na potrzeby pisanej recenzji zaczerpnąłem trochę wiedzy książkowej, na temat tamtych wydarzeń. Szperając również po sieci, natknąłem się na urozmaicone opinie, nie tyle samego filmu, co jego głównego bohatera. Nie sądziłem, że mogą one być aż tak skrajne, od twardego potępienia, do umiłowania. Ja w tym temacie nie zajmuję żadnej ze stron, gdyż chcę ocenić tylko tę artystyczną. A w przypadku tej produkcji ma się to następująco. Nie owijając w bawełnę ten dwugodzinny zastrzyk historii owiany jest nudą. Wiadomo, że filmy tego typu rządzą się innymi prawami, jednak twórcy „Che – Rewolucja” nic nie zrobili, aby coś zmienić i nawet genialne zdjęcia Soderbergha dużo nie pomogły. Biografia Che Guevary została podzielona i… …zadaniem pierwszej części powinno być zachęcenie widza, do sięgnięcia po kontynuację. Tutaj doświadczamy tego odwrotności, przez co nastawimy się zbyt negatywnie. Ja, tym źródłem wiedzy nie pójdę, sięgnę bardziej i chętniej po tę książkową. Charakterystycznym elementem produkcji jest perfekcyjnie
odegrana główna rola, za sprawą portorykańskiego aktora Benicio Del Toro. Miłośnicy pięknych krajobrazowych widoków z pewnością będą podziwiać uroki Ameryki Łacińskiej, które zawsze miały w sobie niepowtarzalny magnetyzm. Reżyser, co było do przewidzenia, nie obronił się przed stronniczym przedstawieniem historii. Jego brak obiektywizmu może nie jest namolny, jednak odczuwalny, co przeszkadza podczas oglądania i utrudnia w wyrobieniu własnego zdania.

Ernesto Rafael Guevara de la Serna to postać, która na stałe wpisała się w księgi światowej historii. Dla niektórych to bohater, gdzie indziej porównywany jest do Hitlera. Prawdę mieliśmy poznać, oglądając film Soderbergha. Dostaliśmy niestety na siłę rozwleczoną, dwa razy po dwie godziny, opowieść, która z łatwością zmieściłaby się w krótkometrażowej nowelce.