Igraszki z czasem

Ze względu na pokaźną ilość postaci seria ta od początku wyróżniała się od innych większym bogactwem i różnorodnością. Nawet jeśli tak naprawdę centralną postacią większości filmów był najpopularniejszy z mutantów, czyli Wolverine. Ciekawie też X-meni prezentują się jeśli chodzi o samą strukturę – mamy główną trylogię zakończoną w 2006 roku filmem „X-men: Ostatni bastion”; po niej powstał spin-off (który poniekąd można traktować jako prequel), czyli „X-men Geneza: Wolverine”, skupiający się na tytułowej postaci i rozgrywający jakieś 20 lat przed trylogią; następnie mogliśmy zobaczyć „X-men: Pierwszą klasę”, która z kolei jest już pełnoprawnym prequelem, rozgrywającym się w latach 60.; w zeszłym roku znakomity „Wolverine” był na dobrą sprawę zarówno sequelem „X-men: Genezy” jak i pierwszej trylogii, a obecna, siódma już część, „X-men: Przeszłość, która nadejdzie” jeszcze bardziej to wszystko miesza – jest zarówno sequelem („Pierwszej klasy”, „Wolverine’a” jak i trylogii) oraz prequelem (wszystkich poprzednich
za wyjątkiem „Pierwszej klasy”). Wiem, wiem – skomplikowany to twór, sam się powoli w tym gubię. Tym niemniej, twórcy w ten sposób bardzo ciekawie kombinują i kreatywnie bawią się z materią kontynuacji i serializacji, która mocno trawi mainstreamowe kino. Podobnie jak swego czasu zrobił J.J.Abrams w „Star Treku”.

A wszystko dzięki podróżom w czasie. Akcja rozgrywa się w 2023. Świat jest wyniszczony wojną mutantów ze Strażnikami, potężnymi robotami stworzonymi po to by tropić i unicestwić mutantów. Przy życiu pozostała jedynie garstka X-menów, m.in. Wolverine (Hugh Jackman), Profesor Charles Xavier (Patrick Stewart) oraz Magneto (Ian McKellen) i postanawiają oni schwytać się ostatniej deski ratunku przed całkowitą zagładą swego gatunku i totalnym wyniszczeniem świata. Jest nią mentalna podróż w czasie, w którą udaje się Wolverine. Zostaje on wysłany 50 lat wstecz, do 1973 roku, by skłonić do wspólnego działania młodsze “wersje” Xaviera (James McAvoy) i Magneto (Michael Fassbender) w celu zapobiegnięcia powstania prototypów Strażników.

Trzeba przyznać, że punkt wyjścia spinający przyszłość i przeszłość uniwersum X-men, oraz wszystkie poprzednie części serii jest istnym majstersztykiem. W dodatku zarówno na poziomie scenariusza jak i reżyserii zostało to znakomicie, sprawnie i klarownie poprowadzone. A to wielka sztuka „bawiąc się” w podróże w czasie i mieszanie kilku rzeczywistości w jednym filmie. Cieszy powrót „ojca serii” Bryana Singera na stołek reżysera, tym bardziej, że już od dobrych paru lat nie miał on na koncie nic wartego uwagi. No i chyba nie ma lepszej osoby, która byłaby bardziej odpowiednia jako ktoś, kto ma spiąć wszystko do kupy, niż człowiek, który to rozpoczął. „Przeszłość, która nadejdzie” pokazuje, że jest on nadal w świetnej formie – film ma fenomenalne tempo: już sama scena otwierająca ma w sobie tyle dynamiki i akcji, co mało który obraz rozrywkowy ostatnich lat. A później napięcie jest umiejętnie tonowane, by co jakiś czas je zwiększyć – wszystko po to by utrzymać uwagę widza, ale nie tylko bezmyślnymi
„błyskotkami” lecz inteligentnie poprowadzonym suspensem. Widowiska sensu stricte tu nie uświadczymy. Jest kilka fantastycznych i wirtuozersko nakręconych scen (pojedynek Quicksilvera ze strażnikami w slow motion to malutkie dzieło sztuki wizualnej), ale trzonem opowieści są postaci - ich dramaty i dylematy. „Przeszłość, która nadejdzie” przypomina pod tym względem niedawno goszczącego na naszych ekranach „Kapitana Amerykę: Zimowego żołnierza” – to przede wszystkim świetnie skrojony inteligentny thriller, natomiast pełnych rozmachu scen nie ma tu zbyt wiele i zawsze są one podporządkowane fabularnej osi filmu.

Tym niemniej, Singer w porównaniu z reżyserem poprzedniej części, Matthew Vaughnem, wypadł trochę gorzej jeśli chodzi o samą dramaturgię. „Pierwsza klasa” znacznie bardziej angażowała widza w problemy drążące bohaterów, a sceny akcji nie są aż tak emocjonujące. Vaughn potrafił też świetnie oddać realia lat 60. w swoim filmie, podczas gdy Singerowi wychodzi całkiem nieźle pokazanie przyszłości z roku 2023, ale barwne lata 70., jakoś chyba nie były w jego stylu, gdyż praktycznie nie czuć zbytnio „flow” tamtych czasów.

Jak można było się domyśleć, Wolverine świetnie odnajdzie się w relacjach z młodymi Charlsem i Magneto, choć tym razem historia nie skupia się tylko na nim – równie duży akcent położony został na postać Xaviera, ewidentnie najciekawszą z całego filmu. Wydarzenia z „Pierwszej klasy” wpłynęły na niego na tyle silnie, że przechodzi przez trudny dla siebie okres, co z kolei sprawia, że jest odmieniony względem tym co pamiętamy z „Pierwszej...”, ale też kompletnie różny od swojej wersji z przyszłości, którą znamy z roli Patricka Stewarta. Ciekawe zmiany zachodzą także w Raven/Mistique (Jennifer Lawrence), której postać jest właściwie budulcem całej dramaturgii fabuły. Wolverine, jakkolwiek barwny, jest taki jakim go znamy; również Magneto nie przechodzi żadnych zmian (zresztą w tej części on i jego relacja z Charlesem zrzucone są bardziej na dugi plan). Aktorzy oczywiście sprawują się świetnie. Wolverine to rola życia Jackmana i naprawdę chyba nie ma aktora, który wejdzie ponownie w skórę tej postaci tak jak on.
Największe brawa należą się jednak Jamesowi McAvoy’owi oraz Michaelowi Fassbenderowi – ich Charles Xavier i Magneto zarówno fizycznie jak i pod względem mimiki idealnie odtwarzają role ich przyszłych odpowiedników, czyli Patricka Stewarta oraz Iana McKellena. Nawet wypowiadają się w identyczny sposób, z niemalże dokładnie odwzorowanym akcentem. Robi wrażenie.

Podsumowując, „X-men: Przeszłość, która nadejdzie” z pewnością nie zawiedzie fanów serii. Nie wiem na ile odnajdą się w niej nowi widzowie, gdyż jednak by choć trochę orientować się w przebiegu akcji należałoby zobaczyć na pewno przynamniej „Pierwszą klasę” i pierwszą część „X-menów” z 2000 roku. Natomiast ci, którzy zaznajomieni sią z filmowym i komiksowym uniwersum mutantów bawić się będą naprawdę dobrze. Choć ja osobiście nadal wyżej stawiam „Pierwszą klasę” i „X-men 2”.