Joanna Jabłczyńska: Miłość jak czekolada z chilli

J.J.: To prawda. Przez moment zastanawiałam się nawet, czy nie dodać mojej postaci odrobiny zazdrości o upór, konsekwencję Małgosi. Później jednak zrozumiałam, że Monika w filmie powinna zachować się tak, jak ja zachowałabym się w takiej sytuacji w życiu: postanowiłam kibicować Gosi w realizacji jej „planu A”. Monika i Małgosia trzymają więc „sztamę”, stawiają na babską solidarność, która nieraz przyda się w sytuacjach, kiedy w filmie pojawi się Dawid (Tomasz Kot - przy. red.). Monika to zresztą typ człowieka, który potrafi się szczerze cieszyć z sukcesów innych. Zna swoje miejsce w firmie i czasem miałam wrażenie, że jest wręcz nieco „strachliwa”: nie wyskakuje pierwsza przez szereg, nie wychyla się. Przełomem jednak może stać się dla niej kulminacyjna scena filmu, ale... więcej nie zdradzę.

*Zobacz "na żywo" Joasię Jabłczyńską podczas odpowiedzi na Wasze pytania, które padły na czacie Wirtualnej PolskiZobacz "na żywo" Joasię Jabłczyńską podczas odpowiedzi na Wasze pytania, które padły na czacie Wirtualnej Polski*

J.J.: Siłą rozpędu (śmiech). Pomiędzy studiami na prawie i pracą w kancelarii, zdjęciami do serialu, nagraniami dubbingowymi, zadzwonił telefon z propozycją tej roli. A ponieważ w poprzednich produkcjach pana Tadeusza Lampki i reżysera pana Ryszarda Zatorskiego przeszłam chyba wszystkie „piętra” castingowego „sita”, tym razem wszystko potoczyło się szybciej. Rola Moniki jest zresztą charakterologiczną kontynuacją tych poprzednich: wszystkie trzy to pozytywne, „uśmiechnięte” postaci.

J.J.: Nie za bardzo (śmiech). Czasem nawet „cały ten zgiełk” przygasza to wszystko, co w tym zawodzie, tej pracy, jest najważniejsze. Nie twierdzę, że show-biznes zabija magię aktorstwa, ale potrafi skutecznie ją przyćmić, przytłumić. Jednak tak długo, jak ludzie będą chcieli mnie oglądać, nie chciałabym rezygnować z tej drogi. Z drugiej strony zawsze mam „koło ratunkowe - plan B”, w postaci studiów prawniczych. Jednak to aktorstwo właśnie jest moją prawdziwa pasją, tak więc, chciałabym jak najdłużej mieć w tym świecie „kartę stałego pobytu”.

J.J.: Teraz już nie. Choć z drugiej strony miło mi podkreślić, że mam wciąż tego samego narzeczonego, wciąż studiuję prawo, nikt znikąd mnie nie wyrzucił, zaś na imprezy nie mam zbyt wiele czasu ze względu na nadmiar obowiązków ... cóż, obraz może nieco mniej barwny, niż chciałyby niektóre gazety... (śmiech).

J.J.: Myślę, że „ten ktoś” zanim zostanie tą najważniejszą dla ciebie osobą, najpierw powinien sprawdzić się jako przyjaciel. A kiedy już pojawi się zalążek związku, absolutnym warunkiem jego istnienia powinno być bezgraniczne zaufanie, rozumienie się bez słów, możliwość polegania na sobie bez względu na sytuację. Na szczęście mój Aleks jest właśnie takim człowiekiem. Nie muszę szukać dalej.

J.J.: To, czego u innych nie lubię, co mi przeszkadza i z czym staram się walczyć, to syndrom „wody sodowej”, który można zaobserwować zwłaszcza u młodych aktorów. Sama również się przed tym bronię, bo chociaż szczęśliwie nie posiadam tej cechy w swojej naturze, staram się być podwójnie czujna; zdarza mi się nawet obserwować swoje reakcja pod kątem, czy aby coś - w sposób absolutnie niezamierzony - nie zakrawa dla innych na ten właśnie syndrom. Poza tym nie uznaję sztuczności, udawactwa i nieszczerości oraz tego, że czasem aktorzy grając wciąż i wciąż, nie potrafiąc do końca wyjść ze swojej roli, zaczynają grać także w życiu.

J.J.: To prawda. Od zawsze byłam ruchliwym dzieckiem; wszędzie mnie było pełno. W 93 roku moja starsza o sześć lat siostra, zmobilizowała mnie do tego, żeby pójść na casting do „Fasolek”. Później wystąpiłam w programie dziecięcym „Tik - Tak” i... tak w wieku paru lat miałam za sobą pierwsze doświadczenia z telewizją, z kamerą. A później, siłą rozpędu właśnie, na mojej drodze pojawił się serial, film, dubbing. Nigdy jednak nie pozwoliłam na to, by życie mną „pożonglowało”: od zawsze twardo stąpałam po ziemi i do wszystkiego, co wokół mnie się działo, podchodziłam bardzo racjonalnie. Tak więc dzięki temu oraz dzięki pomocy moich rodziców, nigdy nie czułam, że coś dzieje się kosztem czegoś innego.

J.J.: Myślę, że nigdy nie rozebrałabym się przed kamerą bez specjalnego „uzasadnienia”. Jeśli jednak byłoby to istotne dla wymowy danej sceny, dla odzwierciedlenia charakteru granej postaci, wreszcie, jeśli sama uznałabym to za konieczne i słuszne, wówczas nie wykluczam takiej ewentualności. Jednakże, musiałabym z całą pewnością czuć, wiedzieć, że jest to naprawdę niezbędne.

J.J.: Lubię u siebie racjonalne podejście do życia, nie znoszę natomiast niepunktualności, która zdarza mi się zwłaszcza wtedy, gdy chcę być w wielu miejscach jednocześnie, a realia przedstawiają się tak, że stoję w samochodzie w gigantycznym korku. Poza tym, hmm... mam bardzo, ale to bardzo emocjonalną naturę. I w zasadzie po dziś dzień nie wiem, czy traktować to bardziej jako wadę, czy raczej - zaletę. (uśmiech)

J.J.: Z pewnością daje jej dobrą pamięć! (śmiech) Po konieczności zapamiętywania zawartości kodeksów prawnych, nauczenie się roli naprawdę nie stanowi żadnego problemu. Poza tym, w kancelarii notarialnej, gdzie pracuję, mając znaną twarz, wzbudzam też większe zaufanie (śmiech). A tak zupełnie serio: studiowanie prawa daje mi pewną świadomość zabezpieczenia na przyszłość. Aktorstwo jest pięknym, ale niepewnym zawodem. Jeśli więc pewnego dnia przestanie dzwonić telefon z propozycjami ról, zawsze mogę powiedzieć, że mam jeszcze drugi zawód.

J.J.: Szczęście - możliwość robienia w życiu tego, co się naprawdę kocha. Przyjaźń - czyli bezwarunkowa akceptacja drugiej osoby i jej wyborów, sukces - szczęście w życiu prywatnym: kochający człowiek, rodzinne ciepło i poczucie bezpieczeństwa; miłość... poza tym co powyżej, jest czymś, czego nie da się określić, zaś to „niedookreślenie” właśnie, jest koniecznym element jej magii.

J.J.: Nie mam wątpliwości: czekoladą z chilli.

J.T.: Dziękuję bardzo za rozmowę.