Marek Perepeczko: Życie go nie rozpieszczało

Kiedy w pierwszej połowie lat 70. swoją premierę miał telewizyjny „Janosik”, a później film, będący kinową wersją popularnego serialu, Marek Perepeczko z miejsca stał się gwiazdą. Kobiety do niego wzdychały, panowie zazdrościli mu charyzmy i imponującej muskulatury. Wydawało się, że świat stoi przed nim otworem.

Tymczasem młody aktor niespodziewanie zniknął ze świecznika. Rola, która miała stać się przepustką do wielkiej kariery, w rzeczywistości tak mu ciążyła, że nie zdołał wyjść z cienia granej przez siebie postaci. Nigdy nie walczył o zlecenia, nie zabiegał usilnie o angaże, toteż branża wkrótce o nim zapomniała, i to na długie lata.

Zresztą Perepeczki życie nie rozpieszczało – długo nie miał pomysłu na siebie, a nieszczęścia i niepowodzenia zajadał, coraz bardziej przybierając na wadze.

- Ta nadwaga mnie kiedyś zabije– rzucił w jednym z ostatnich wywiadów. Nie wiedział, że ten żart okaże się proroczy.

Marek Perepeczko, urodzony 3 kwietnia 1942 roku, początkowo wcale nie zamierzał zostawać aktorem. Nie przepadał za „kuciem” tekstu na pamięć i o wiele bardziej interesował się architekturą niż teatrem.

Los jednak z niego zakpił i po maturze Perepeczko zmienił plany, stając przed komisją w szkole aktorskiej. Został przyjęty.

I choć nikt nie kwestionował jego talentu,* z powodu trudnego charakteru szybko wyleciał z uczelni.* Przez jakiś czas myślał o karierze nauczycielskiej, ale wreszcie wrócił do PWST. Studia ukończył w 1965 roku.

To, co mogło stać się jego niewątpliwym atutem – imponujący wzrost, postura sportowca i męska uroda – okazało się jednak dla Perepeczki pewną przeszkodą. Filmowcy nie mieli na niego pomysłu, nie potrafili wykorzystać jego potencjału.

Zresztą sport już od dzieciństwa był jego największą pasją.

- W młodości byłem chuderlawym chłopakiem. Od wszystkich dostawałem w kość. Wmawiano mi, że jestem chory na serce. Ojciec zaprowadził mnie do warszawskiego klubu wioślarskiego „Wisła” - wspominał. Potem zafascynowało go bieganie. - Zacząłem biegać i okazało się, że choroba serca jakoś minęła. Z biegów przerzuciłem się na koszykówkę – opowiadał. Był tak dobry, że trafił do drużyny juniorów Legii. Piłkę porzucił, kiedy przyjęto go do szkoły aktorskiej.

- Dziś żałuję, może należało tę koszykarską przygodę pociągnąć dłużej.

Po kilku mało istotnych epizodach otrzymał trochę większą rolę w „Panu Wołodyjowskim” Jerzego Hoffmana i wreszcie zwrócono na niego uwagę.Cztery lata później, w 1973 roku, powierzono mu rolę Janosika.

Ale wraz ze sławą i popularnością nie szły kolejne propozycje.

Perepeczko nigdy nie walczył o role, nie zabiegał o uwagę ludzi z branży. Czekał cierpliwie, aż sobie o nim przypomną. Na próżno.

Ale nie narzekał. Miał zresztą u swego boku kobietę marzeń, Agnieszkę Fitkau, którą poznał w dziekanacie, kiedy zapisywał się na egzamin w warszawskiej PWST.

Ich związek nie należał do najłatwiejszych. Oboje uparci, obdarzeni silnymi charakterami – nierzadko dochodziło między nimi do ostrych spięć. Ale nie potrafili bez siebie żyć.

- Był przekorny, krytykował, nie starał się przypodobać – mówiła Fitkau-Perepeczko w programie "Taka miłość się nie zdarza".

Ich sytuacja materialna nie była najlepsza. Perepeczko imał się najróżniejszych zleceń.

W latach 80. Fitkau wyjechała do Australii, do brata. Zaczęło się jej powodzić – grała, brała udział w sesjach dla modelek, prowadziła studio fotograficzne. On, po długich namowach, wreszcie do niej dołączył, ale nie potrafił się odnaleźć w nowej sytuacji.

Wreszcie wrócił do Polski. Sam.

Szczęście uśmiechnęło się do niego w 1997 roku. Dostał rolę w komediowym "13 posterunku", a wkrótce potem stanowisko dyrektora Teatru im. Mickiewicza w Częstochowie.

Ale nagle coś zaczęło się psuć. Krytykowano wybierany przez niego repertuar, kadrę, a w dodatku oskarżano Perepeczkę o nieuprzejme zachowanie i szykanowanie pracowników. Wreszcie odwołano go ze stanowiska.

Aktor już po powrocie z Australii zaczął się izolować od ludzi. Jadł coraz więcej i wkrótce przestał przypominać Janosika.

Gdy Fitkau-Perepeczko wróciła z zagranicy, z przerażeniem odnotowała, że jej mąż ma 40 kilogramów nadwagi. Namawiała go do ćwiczeń, a on obiecywał wrócić do formy, ale ponieważ mieszkała w Warszawie, Perepeczko zaś w Częstochowie, nie mogła wymusić na nim, by dotrzymał obietnicy.

Zmarł 10 dni później, 16 listopada 2005 roku na atak serca. Miał 63 lata. (sm/gb)