Nie żyje Tadeusz Różewicz

Minister kultury i dziedzictwa narodowego Bogdan Zdrojewski poinformował, że Różewicz zostanie pochowany w Karpaczu (Dolnośląskie) na cmentarzu ewangelickim. "Chciał być tam pochowany i mówił, że bardzo mu zależy, aby być w górach, aby być bliżej nieba, aby mu nie przeszkadzano, aby nie było nadmiernego rozgłosu" - dodał Zdrojewski.

Różewicz w ostatnim czasie chorował. Od kilku lat bardzo rzadko pokazywał się publicznie.

W czwartek od godz. 12 w Starym Ratuszu we Wrocławiu została wystawiona księga kondolencyjna. Jako pierwszy do księgi wpisał się prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz. "Szanowny i kochany Panie Tadeuszu. Szczęśliwe są miasta, które mają swoich poetów. Szczęśliwy był Wrocław, z którym od 1968 r. związał Pan swoje losy. Dziś Wrocław zapłakał, bo odszedł jego Poeta i Honorowy Obywatel. Pozostanie Pan jednak obecny w swojej twórczości. Będziemy wracać do pańskiej poezji, do sztuk teatralnych i esejów, w których zgłębiał Pan tajniki ludzkiej kondycji. (...) Swoją postawą twórczą i życiową pokazał Pan, że w czasach wypędzenia z kultury dawnych tradycji i wartości można pogłębiać wrażliwość i tolerancję, można ocalić człowieczeństwo" - napisał Dutkiewicz.

Pamięć o zmarłym poecie minutą ciszy uczcili także posłowie i senatorowie podczas czwartkowych posiedzeń obu izb.

Różewicz debiutował w 1947 r. tomem "Niepokój". Po doświadczeniach wojny, według Różewicza, niemożliwe było uprawianie poezji takiej jak dawniej. Był jednym z pierwszych poetów, którzy zareagowali na okrucieństwa wojny nie tylko treścią poezji, ale zmianą jej formy, odrzuceniem romantycznego sztafażu, surowym obrazowaniem. W latach 50. ukazały się kolejne tomy wierszy Różewicza: "Pięć poematów" (1950), "Czas który idzie" (1951), "Wiersze i obrazy" (1952), "Równina" (1954).

Różewicz wprowadził do polskiego dramatu nowy typ bohatera, często bez wyraźnie określonej tożsamości, biernego, nieuporządkowanego wewnętrznie, zbliżonego trochę do bohatera średniowiecznych moralitetów przez to, że jest każdym, a zarazem nikim konkretnym. Swój typ teatru Różewicz nazywał teatrem realistyczno-poetyckim. Poza napisaną w 1959 roku "Kartoteką" najsłynniejsze sztuki Różewicza, to m.in. "Białe małżeństwo", "Stara kobieta wysiaduje", "Odejście głodomora", "Pułapka", "Do piachu".

Od 1968 roku Różewicz mieszkał we Wrocławiu, publikował głównie na łamach "Twórczości", "Odry" i "Dialogu". W latach 90. ogłosił dramat "Kartoteka rozrzucona", dwa nowe zbiory wierszy "Płaskorzeźba" i "Recycling. zawsze fragment", "Historię pięciu wierszy", "Nożyk profesora", "Matka odchodzi", "szara strefa" i "Wyjście".