Przykład na to, jakich filmów nie należy robić

Oglądanie „Kochanków z Marony” to kara za grzechy, których się nie popełniło, to film, jaki nie powinien powstać, a wydane pieniądze można było przeznaczyć na znacznie ciekawszy cel, niż to kinematograficzne nieporozumienie.

4 grudnia 2006, 18:08

Nie wiem, dlaczego pani Cywińska postanowiła sięgnąć po właśnie to opowiadanie Jarosława Iwaszkiewicza, ale był to chyba najgorszy z możliwych wyborów w jej życiu. Film, w trakcie, którego można wołać o pomstę do nieba za kondycję polskiego kina. I nie zmienia też faktu nagroda dla Karoliny Gruszki za rolę pierwszoplanową. Nagroda za tą rolę to jedno, wielkie nieporozumienie.

Obraz wymęczony, trudny w odbiorze, źle przekazany i opowiedziany, puste, nic nie znaczące ujęcia kamery. Wszystko to powodowało, że nie potrafiłem doczekać końca tej filmowej tragedii.

Choć historia tragiczna, to postawienie jej obok „Białej Masajki” z całą pewnością nie jest możliwe. Tu i tam miłość, tu i tam istotną rolę ma… kilka prostych spojrzeń, ale w „Kochankach z Marony” nie ma pasji, namiętności, nie ma uczuciowego zaangażowania, nie ma tego wszystkiego, co w obrazie niemieckim… mamy na wyciągnięcie ręki, co oglądamy na jednym oddechu.

Tu natomiast dusimy się wraz z umierającym na gruźlicę Jankiem i jesteśmy bezsilni w mierzeniu się z tą nieudolną próbą przeniesienia na ekran prozy Iwaszkiewicza. Nie ma w tym filmie nic, co mógłbym wyróżnić. Żaden element nie zwrócił mojej uwagi, nic nie odebrałem pozytywnie, lecz od samego początku współczułem aktorom grającym w tym filmie, że trafili na taki, a nie inny projekt. Pomimo ciekawych i interesujących produkcji telewizyjnych, gdzie „Boża podszewka” zyskała moje uznanie, debiut na dużym ekranie Izabelli Cywińskiej zaliczam do nieudanych, do takich, o których lepiej przemilczeć, niż zbyt wiele powiedzieć.

Mam nadzieję, że tego typu kino, smutne, bo smutne, ale smutne ze względu na sposób przekazania, a nie samą historię, będzie na marginesie. Mam nadzieję również, że kolejny projekt pani Cywińskiej będzie znacznie lepszy i godny uznania, tak widzów, jak i krytyków. Choć ci, co ciekawe rozpisywali się o nim w samych superlatywach, tylko ciekawe, dlaczego? Czyżby bali się powiedzieć prawdę, czy też ja należę do wyjątków?

Myślę jednak, że nie jestem odosobniony w swojej opinii.