Sztanga i cash

W swoim najnowszym filmie „Sztanga i cash” /Pain & Gain/ reżyser Michael Bay w zabawny sposób opowiada opartą na faktach surrealistyczną historię niezbyt udanej próby realizacji amerykańskiego snu o szybkim wzbogaceniu się. Podstawą scenariusza filmu (autorstwa Christophera Markusa i Stephena McFeely’a) są zdarzenia opisane przez dziennikarza Pete’a Collinsa w serii artykułów opublikowanych w 1999 roku na łamach Miami New Times przedstawiających perypetie ambitnego pracownika klubu fitness Sun Gym Gang na Florydzie i jego kompanów, którzy pewnego dnia postanawiają porwać i oskubać z kasy jednego ze swoich bogatych klientów. Mózgiem całej akcji jest Daniel Lugo (Mark Wahlberg), ambitny wyznawca kulturystyki, który do realizacji swojego planu dobiera sobie równie jak on przypakowanych, ale niezbyt błyskotliwych osiłków - Adriana (Anthony Mackie) i Paula (Dwayne Johnson). Ich celem jest Victor Kershaw (Tony Shalhoub), przechwalający się swoimi sukcesami finansowymi nowobogacki biznesman, który na prawo i lewo
rozpowiada o swoim imponującym majątku.

Nietrudno się domyślić, że ten naprędce sklecony plan z udziałem naiwnego Adriana i wielgaśnego, ale dobrodusznego Paula musi wziąć w łeb. Trio porwało się przecież na akcję, do której nie mają za grosz podejścia i przygotowania. Lugo, który myśli, że zjadł wszystkie rozumy ponieważ naoglądał się filmów akcji i jego partnerzy popełniają kolejno wszystkie możliwe błędy. A do tego Kershaw w nieoczekiwany dla wszystkich sposób odmawia zrzeczenia się swoich ciężko zdobytych pieniędzy, choćby nawet miał to przypłacić życiem.

Kiedy sprawy zabrnęły już naprawdę daleko, do akcji wchodzi prywatny detektyw Ed Du Bois (Ed Harris), który po nitce dochodzi do kłębka, demaskując tandetny, byle jaki plan porwania. Seria niefortunnych decyzji i pomyłek musi nieuchronnie doprowadzić trzech bohaterów przed oblicze wymiaru sprawiedliwości. Michael Bay opowiada tę historię w zabawny, trzymający w napięciu sposób, przedstawiając głównych bohaterów z ironią i w krzywym zwierciadle. Jego przesłanie jest proste: jeśli masz dość oleju w głowie, to nie bierz się za porywanie ludzi.