Tylko u nas - popremierowy wywiad z Johnnym Deppem

Johnny Depp nie do końca potrafi pojąć fenomen sukcesu „Piratów z Karaibów”. Wie, że jego postać, uroczy łotrzyk kapitan Jack Sparrow, zdobył ogromną sympatię widzów, którzy marzą o tym, aby zobaczyć dalszy ciąg jego przygód. Sam wciąż, nie do końca, w to wierzy.

Pierwsza część – „Piraci z Karaibów: klątwa Czarnej Perły”, była wielkim sukcesem frekwencyjnym. Kreacja kapitana Jacka – pirata, który desperacko walczy o odzyskanie swego ukochanego statku, przyniosła mu świetne recenzje oraz nominację do Oscara. Była też jedną z największych zalet filmu, który z powodzeniem łączy humor, przygodę i miłość.

Teraz Sparrow powraca w Piratach z Karaibów: Skrzyni umarlaka.

Johnny Depp: Czarna Perła reprezentuje wolność. Jego jedyną prawdziwą miłość.

J.D.: Sądzę, że Jack zdecydowanie ma swój własny zestaw reguł. Piraci wtedy bardzo strzegli swojego kodu zachowań. Sadzę, że Jack ustawił jego parametry trochę pod swoim kątem.

J.D.: Oczywiście będzie miał w głowie zupełnie wyjątkowy pomysł, coś poza korzyściami finansowymi, coś związanego z tajemniczą podróżą duchową. Będzie szukał czegoś ekstremalnie unikatowego. ZOBACZ "PITARÓW Z KARAIBÓW: SKRZYNI UMARLAKA" W NASZEJ GALERII ZDJĘĆ M.P.: I tu dochodzimy do czarnego charakteru filmu, a ten zły to Davy Jones…

J.D.: O tak, Jack miał wiele lat temu umowę z Davym Jonesem. Właśnie nadszedł czas, aby Jack... spłacił swój dług. Oczywiście będzie próbował uniknąć kosztów, które za tym idą. Ale Davy Jones, to koniec wszystkiego, on jest panem życia i śmierci. Śmierci przede wszystkim…

J.D.: Tak, jest jeszcze Beckett (Tom Hollander), reprezentujący firmę handlową ze wschodnich Indii, która jest prawdziwą potęgą biznesową i finansową. Piraci tej potędze solidnie zagrażają. Tak więc obaj – Davy Jones i Beckett, są bardzo niebezpieczni, każdy na swój sposób.

J.D.: To świadczy właśnie o tym, jak jestem naiwny. Przy pierwszych „Piratach” wydawało mi się, że w zasadzie robimy całkiem niewielki, intymny film. Robiłem to, co miałem zrobić. Bez kontekstu. Nie dotarło do mnie, jak bardzo epicki to film. W zasadzie nie docierało to do mnie prawdopodobnie do połowy zdjęć, kiedy zobaczyłem jakieś sklejki do pierwszego zwiastuna i to mnie kompletnie zszokowało. To było niewiarygodne!

Teraz, szykując się do „Skrzyni umarlaka”, wszystko wydawało się dużo większe niż za pierwszym razem. Struktura, historia, ta część była dużo bardziej skomplikowana do nakręcenia. Producenci solidnie podnieśli poprzeczkę przy tym filmie.

M.P.: Kręciliście w dość egzotycznych miejscach. Czy pogoda odgrywała jakąś rolę podczas zdjęć?

J.D.: Przeszliśmy przez wszystkie możliwe kaprysy aury. Zaczęliśmy w ST. Vincent i na Dominikanie, w upale i parnym powietrzu, następnie na Bahamach musieliśmy się zmierzyć z przechodzącymi tam huraganami.

J.D.: Żywię wielki szacunek dla Gore’a od czasu, kiedy kręciliśmy pierwszy film. To, z czym musiał sobie radzić jest niewiarygodne. Wiele się nauczyłem z samego przebywania przy nim i obserwacji... przy pracy. Nawet w momencie wielkiego napięcia nie widziałem, żeby stracił wizję całości, czy się choć na chwilę poddał.

J.D.: Tak jak wspominałem, przy pierwszym filmie naprawdę czułem się bardzo intymnie. Ten film jest już totalnie Jerry’ego Bruckheimera – mamy zapewniony zupełny komfort. Wszystko jest zrobione z niewiarygodnym smakiem. Bruckheimer pracuje z najlepszymi ludźmi, a to robi wrażenie.

J.D.: Spędziłem sporo czasu z Keithem Richardsem, który był wielką inspiracją dla tej roli. Keith był w zasadzie najważniejszym składnikiem zupy o nazwie Jack Sparrow. Obserwowałem go często i za każdym razem kiedy się widzieliśmy, miał coś innego zawiązanego na włosach. Na pytanie – co to? – odpowiadał, że pamiątka z Bermudów lub skądinąd. Ciągle o tym myślałem i w końcu stwierdziłem, że kapitan podczas swoich podróży też coś ciągle znajduje, zatrzymuje, a potem nosi. Tak, że każda błyskotka ma swoją własną historię.

J.D.: To było świetne w każdym wymiarze. Spędziliśmy na planie bardzo dużo czasu, więc staliśmy się sobie wyjątkowo bliscy, coś jak zwariowana cygańska rodzina, cyrk objazdowy. Niektórzy tak dobrze znali moją postać, że pewnie mogliby ją zagrać równie dobrze jak ja…

J.D.: Nie sądzę. Na tyle, na ile ja mogę powiedzieć, są tacy sami. Nadal bardzo ciężko pracują i są oddani wspólnej idei. Keira jest nadal słodka i Orlando jest nadal słodki. Cieszę się, że znów byliśmy razem i wszyscy byli mniej więcej w takiej samej kondycji, jak wtedy, gdy rozpoczynaliśmy tę przygodę.

J.D.: Te sceny były bardzo wyczerpujące. Dwustu kolesi przebranych za kanibali ścigających mnie po plaży. Ja w insygniach królewskich ze związanymi rękoma biegam w wodzie. Nie było to specjalnie rozrywkowe ujęcie, ale rezultat ekranowy był tego wart.

Piraci z Karaibów: Skrzynia umarlaka w polskich kinach od 21 lipca.