Valeria Golino

Jedna z najbardziej znanych na świecie aktorek włoskich. Ma na swoim koncie udane występy zarówno w kinie europejskim, jak też w produkcjach amerykańskich (m.in. „Hot Shots!”, „Wieczna miłość”, „Cztery pokoje”, czy „Rain Man”).

Urodziła się 22 października 1966 roku w Neapolu. Dorastała zarówno we Włoszech, jak i w Grecji, skąd pochodziła jej matka – z zawodu artystka malarka.

Karierę w show-biznesie zaczęła już jako 14-latka od zawodu modelki, do czego predestynowała ją ponadprzeciętna uroda. Trzy lata później zadebiutowała w filmie. Był to obraz Liny Wertmuller „Scherzo del destino in aqquato dietro l’angolo come un briqaunte de strada” (1983). Rolę w nim dostała poniekąd przez przypadek, spotykając reżyserkę na przyjęciu u wuja, Enzo Golino, znanego włoskiego dziennikarza. Rok później zagrała epizod w amerykańskim horrorze „Po omacku” (1984), jednak zanim na dobre rozpoczęła hollywoodzką karierę, minęło jeszcze kilka lat. Była samoukiem i nigdy nie uczęszczała do żadnej szkoły aktorskiej.

W tym czasie stale występowała w produkcjach europejskich (głównie włoskich) – u Petera Del Monte w „Piccoli fuochi” (1985), czy Francesco Masellego w „Historii miłosnej” (1986, nagroda aktorska na MFF w Wenecji, Srebrna Taśma). W 1988 roku zasłynęła wreszcie także po drugiej stronie oceanu, dzięki występom: u boku przyszłego partnera, Benicio Del Toro w komedii familijnej „Pee- Wee Herman w cyrku” oraz obok Toma Cruise’a i Dustina Hoffmana w głośnym filmie „Rain Man” Barry’ego Levinsona.

W tym samym roku wystąpiła także u Margerethe von Trotty w filmie „Lęk i miłość” z Gretą Scacchi (1988), a rok później spotkała się z Jerzym Skolimowskim na planie „Wiosennych wód” (1989).

Kontynuowała hollywoodzką karierę w latach 90-tych, pojawiając się w tak znanych produkcjach, jak nowelowe „Cztery pokoje” (1994), „Ucieczka z Los Angeles” Johna Carpentera (1996), „Zostawić Las Vegas” Mike’a Figgisa (1995), oparta o biografię Beethovena „Wieczna miłość” z Garym Oldmanem (1994), cykl znanych komedii „Hot Shots!” (1991, 1993), debiut reżyserski Seana Penna „Indiański biegacz” z Viggo Mortensenem (1991), czy thriller „Przypadkowe piekło” (1996). Pod koniec dekady wróciła jednak na łono europejskiej kinematografii

. Nie licząc kilku kreacji, m.in. śmiertelnie chorej Lilly w nowelowym filmie „Na pierwszy rzut oka” (2000), czy Lupe Marín w biograficznym filmie Julie Tamor „Frida” z Salmą Hayek (2002), od ponad 10 lat występuje niemal wyłącznie w produkcjach włoskich, bądź francuskich.

Do najbardziej znanych, zrealizowanych w ostatnim czasie, filmów z jej udziałem należą m.in. kostiumowa „Noc w haremie” Ferzana Ozpetka (1999), dramat Respiro” Emanuele Crialese (2002, Srebrna Taśma, nominacja do Europejskiej Nagrody Publiczności i Davida), „La Guerra d Mario” Antonio Capuano (2005, David, nagrody aktorskie na festiwalach filmowych Flaiano i Mons), francuska komedia „Olé!” z Gérardem Depardieu (2005), dramat „A casa nostra” Franceski Comencini (2006), czy „Czarne słońce” Krzysztofa Zanussiego (2007).

* W 1996 roku zadebiutowała jako producentka greckiego filmu Andreasa Pantzisa „I Sfagi tou kokora”, w którym również wystąpiła, otrzymując Grecką Nagrodę Filmową na FF w Salonikach.*

Ostatnio zagrała u boku Nanniego Morettiego w filmie „Caos calmo”, zgarniając za tę rolę kolejną nominację do Davida, a także pojawiła się z Jeanem Reno w komedii kryminalnej „Ca$h” produkcji francuskiej (oba z 2008 roku).