Wrzeciono czasu

„Wrzeciono czasu” to film obyczajowy stanowiący pamiętnik artysty pisany kamerą. W ogólnym ujęciu jest to sarkastyczna refleksja o przemijaniu i, zarazem opowieść o tworzeniu filmu przez Andrzeja Kondratiuka i jego żonę Igę Cembrzyńską.

„Wrzeciono czasu” - opis

Wspomniana para mieszka w drewnianej chałupie we wsi Gzowo nad Narwią. Żyją z dala od cywilizacji, w zgodzie z naturą, autor chce pokazać całe jej piękno. Reżyser prezentuje swoje rozterki artystyczne i moralne oraz dręczące go obsesje. Przedstawiona historia zaczyna się zimą. Filmowiec Andrzej i aktorka Marynia przyjeżdżają na posesję. Obserwacja miejsca skłania ich do refleksji. Następnego dnia Andrzej filmuje Marynię i ich toast „za miłość”. Artystów odwiedzają brat Andrzeja z matką. Spędzają czas na, między innymi, wspominaniu zmarłego ojca. Niestety Marynia musi jechać na premierę do teatru, musi opuścić daczę. Podczas jej nieobecności Andrzej wykonuje sesje zdjęciowe młodej, ponętnej Matyldzie (w tej roli Katarzyna Figura). Kobieta stara się uwieść reżysera. Po powrocie Marynia urządza scenę zazdrości, przerywa sesję zdjęciową. W efekcie Matylda wyjeżdża. Perypetie miłosnego trójkąta komponują się ze zmieniającym się pejzażem. Kolejne dni są przepełnione spokojem, błogim lenistwem, wizytami sąsiadów i zwykłą codziennością. Andrzej dostrzega u siebie świadomość przemijania, bezsensowność ludzkich działań. Wyobraża sobie wspólnie spędzoną z Marynią wiosnę na daczy...

„Wrzeciono czasu” - ciekawostki

Twórcy „Wrzeciona czasu” określili swoje dzieło jako „film dla nielubiących krwi i przemocy na ekranie, zalecany od lat czterdziestu”. Reżyserem i zarazem głównym bohaterem jest Andrzej Kondratiuk. Wątki autobiograficzne przeplatają się tu z fikcją. W filmie wykorzystano fragmenty innego dzieła Kondratiuka „Cztery pory roku”.

Warto wiedzieć, że Andrzej Kondratiuk jest czołowym przedstawicielem „małego realizmu”. Urodził się w 1939 roku w Pińsku. Jest absolwentem Łódzkiej Szkoły Filmowej (1963). Początkowo przyjął na warsztat filmy eksperymentalne i telewizyjne, w 1970 roku zadebiutował jako reżyser filmów kinowych.

„Wrzeciono czasu” - nagrody

Film zdobył Nagrodę Specjalną Jury oraz Nagrodę za Muzykę na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 1995 roku. W tym samym roku otrzymał też Nagrodę Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych. Rok później uzyskał nagrodę specjalna jury w Moskwie (MFF o Miłości), Złotą Taśmę (Nagrodę Koła Piśmiennictwa Filmowego SFP) w kategorii film polski (za rok 1995) oraz Nagrodę Jury Młodzieżowego w Tarnowie (Tarnowska Nagroda Filmowa).