Wygnanie

Mąż, żona i dwójka dzieci przenoszą się z miasta przemysłowego na wieś, do miejsca urodzenia męża, aby zamieszkać w starym domu jego ojca. W porównaniu z ich poprzednim miejscem zamieszkania (miasto, które ułatwia relacje między bohaterami, wygładza nierówności, a nawet tworzy pewien rodzaj iluzji szczęścia i miłości), nowy dom oznacza Naturę. Położony jest na zapierających dech piersiach wzgórzach, na dnie prehistorycznego morza, żyznej ziemi, lecz wszystko to leży tym samym w ruinach niechęci. Jest smutne, mimo że dumne. I niczego nie udaje. Będzie wymagało ogromnego poświęcenia.

Nikt nie powstrzyma ręki ojca skierowanej przeciwko swojemu synowi. Nikt nie usłyszy krzyku. Owieczka nie zajmie miejsca syna. Bo ten, kto podniesie nóż będzie mieć uszy, które nie będą słyszeć, oczy, które nie zobaczą, serce, które nic nie poczuje. Jednak jego wiara w „prawo” ludzkiej dumy jest żarliwa i niewyczerpana, tak żarliwa, jak jego wyrzuty sumienia.

Ziarno zostało zasiane i muszą nadejść żniwa.

Na pytanie: „O czym jest Wygnanie?” odpowiadamy: „Tak jak każdy inny film, w mniejszy lub większy sposób, ten film jest o nas wszystkich – dobrych, pięknych ludziach w tragicznych okolicznościach braku nadziei”.