Być kobietą

Gdy w 1997 roku Dirie udzieliła słynnego wywiadu magazynowi Marie Claire, świat wstrzymał oddech. W rozmowie z dziennikarką Laurą Ziv przyznała, że w wieku trzech lat padła ofiarą tradycyjnego obrzezania, któremu poddawano dzieci nomadów. Rok później opisała to ze szczegółami w swej autobiografii, "Kwiecie pustyni". Różnica między tamtą książką, a niniejszą adaptacją jest zaskakująco zwyczajowa: ot, powierzchowność. Sherry Horman aż za bardzo myśli filmowymi szablonami: miast dramatu kobiety dostrzega dramat bohaterki, zamiast tego co istotne, widzi to co można ładnie wykadrować. Dlatego ważniejsza od bezpowrotnie utraconej płciowej tożsamości jest dramaturgia: widmo deportacji, przyjęcie na salonach, i oprawa: płynne najazdy kamery, rozlazłe uwertury.

Nie pomaga, a nawet pogarsza sprawę, pojawiająca się na finiszu scena obrzezania i następujące zaraz po niej przemówienie na forum ONZ. Po blisko dwóch godzinach widzimy i słyszymy to, co powinniśmy czuć od samego początku: ból, szczerość, bunt. Ale czy muszą one płynąć bezpośrednio z ust bohaterki, wyrzucone nam prosto w twarz z subtelnością podrzędnego tabloidu? To przykre, ale filmowy "Kwiat pustyni" owej bohaterki zdaje się w ogóle nie posiadać. Najlepszym tego potwierdzeniem zatrudniona do roli Dirie etiopska modelka Liya Kabede, która robi dokładnie to, czego oczekuje się od dziewczyn kroczących po wybiegach: przybiera pozę. Podobnego wyrachowania oczekuje się od nas: śmiać się i płakać mamy tylko na zawołanie, nigdy na własną rękę.