Nieoczekiwany sukces pierwszej części tego filmu był jednym z większych zaskoczeń 2003 roku. Okazało się, że można nakręcić sympatyczny, bezpretensjonalny film o współczesnej Europie.
Historia grupy młodych ludzi z różnych krajów, którzy mieszkają we wspólnym apartamencie w Barcelonie i uczą się własnej odmienności, okazała się strzałem w dziesiątkę. Był to film niezwykłego uroku; bezpretensjonalny, lekki, zabawny i zaskakujący. Klapisch, uwypuklając stereotypy kojarzone z każdą nacją, w umiejętny sposób się z nimi rozprawił.
Druga część nie jest już tak beztroska. Nic dziwnego, minęło pięć lat, bohaterowie już nie wkraczają w dorosłość, teraz otoczeni przez dylematy życia przed trzydziestką chcą już na stałe znaleźć swoje miejsce w świecie, a może jeszcze do tego wielką miłość.
Klapisch powtarza w swoim nowym filmie tezę nienową, ale jakże prawdziwą, że nie jest problemem na miłość w życiu natrafić, prawdziwą sztuką jest ją utrzymać.
Xavier (Romain Duris) po pamiętnych studiach w Barcelonie nie został, jak racjonalnie planował, urzędnikiem, ale ostatecznie pisarzem i scenarzystą. Jeździ dużo po wielkich europejskich miastach: Londyn, Moskwa, Petersburg (zdjęcia to jedna z większych atrakcji filmu). Na przyjaciół sprzed lat może liczyć w potrzebie, ale czy to jest właśnie ta przyszłość, której z taką niecierpliwością wyczekiwali?
Aktorzy, którzy w ciągu tych kilku lat od realizacji pierwszego "Smaku życia" stali się gwiazdami kina europejskiego: Romain Duris, Audrey Tautou, Cecile de France stawili się na planie w komplecie, ale najciekawiej w filmie wypadła ponownie wcielająca się w postać Wendy Angielka Kelly Reilly.
"Smak życia 2" to kino dla tych, którzy szukają wprawiających w dobry humor, acz lekko cierpkich komedii, i oczywiście dla tych, którym podobał się film o Xavierze w Barcelonie.