Heroiczny terrorysta

Na pierwszy rzut oka opowieść o handlarzu końmi, który, boleśnie doświadczony przez los rozpoczyna wendetę przeciwko społecznemu uprzywilejowaniu, nierówności wobec prawa i opresyjnej władzy wydaje się znajoma. To przecież ten sam schemat, tak chętnie eksploatowany przez kino popularne schemat (i podobne okoliczności przyrody), który oglądaliśmy w „Braveheart: Waleczne serce” czy „Gladiatorze”. Jednak u Pallieresa ubrane zostają w całkiem innym kostium. Reżyser nie stara się budować filmowej opowieści, która podlegałaby skodyfikowanym zasadom gatunku, nie stopniuje napięcia, nie epatuje obrazami spektakularnych bitew. Co najważniejsze – nie maluje portretu swojego głównego bohatera w jednoznacznych barwach, ostateczną interpretację jego motywacji pozostawiając widzowi. Kohlhaas nie jest typowym, jednowymiarowym, uciskanym przez feudalizm herosem z nizin walczącym o równość i wolność dla wszystkich. Ani mężem z rozdartym sercem i łzawiącym okiem walczącym o pomszczenie żony. Nie zależy mu też na władzy. Jego
cel pozostaje ulotny, na zadawane mu pytania (najchętniej pyta grany przez nietypowo obsadzonego Denisa Lavanta teolog z królewskiego dworu) odpowiada milczeniem. Jego determinacja i nieustępliwość mają źródło w tajemniczym punkcie wewnątrz jego duszy, który tylko on sam jest w stanie zdefiniować. Wybór Madsa Mikkelsena wydaje się uzasadniony, bo aktor nie tylko ma doświadczenie w graniu samotnych wojowników, mających silną więź z naturą („Valhalla...”) ale też wizerunkowo zdaje się świetnie pasować do roli silnego, ale zranionego mężczyzny, który równie zdecydowanie walczy z przeciwnikami, co z niesprzyjającą pogoda, zmęczeniem, fizycznymi przeszkodami. I – choć dla Pallieresa to nie miało pewnie znaczenia – wygląda zabójczo atrakcyjnie nawet w parcianej koszuli, a kolejne warstwy brudu jeszcze dodają mu seksapilu. Z drugiej strony obsadzenie Duńczyka w roli Francuza może dziwić - aktor mówi przecież po francusku z akcentem. Ale, jak się okazuje, jest to zamierzone. Jak tłumaczy reżyser „w tamtych czasach
Francuzi, Niemcy i Anglicy nieustannie się spotykali i tamtejszy miks języków i akcentów był bliższy współcześnie występującej sytuacji kulturowego tygla, niż zwykliśmy myśleć. (…) Kohlhaas podróżował z końmi, które sprzedawał, a więc mówił w wielu różnych językach i bez względu na to, jak dobry byłby jego francuski, na pewno miałby akcent.”