Horyzont zdarzeń

Agnes Varda, pierwsza dama Francuskiej Nowej Fali, przypomina o sobie prawdziwie odświeżającym dokumentem autobiograficznym. "Plaże Agnes" to zbiór wspomnień i refleksji nieograniczony formą ani wyobraźnią, emanujący przy tym pięknem i szczerością. Jeśli z jej dwugodzinnego kolażu wyłania się jakaś prawda, to właśnie ta o otaczającym nas świecie. Samą Vardę, dziś osiemdziesięcioletnią, poznajemy po tym, jak traktuje swoich rozmówców. Agnes jest sentymentalna. Empatyczna. Potrafi słuchać. Kochała i wciąż kocha. Ludzi, kino, krajobrazy. To jej dom. Dom, który przez kolejne lata z mozołem budowała. Dziś zaprasza do jego wnętrza.

Dokument Agnes jest tak samo odległy filmowej sztampie, jak jej debiutancki "La pointe courte" czy "Cleo od piątej do ósmej". Varda wciąż ma szalone pomysły: potrafi rozstawić na plaży instalację luster, ale też stworzyć piaszczystą scenerię pośrodku ruchliwej ulicy. "Mam w sobie plaże" wyznaje z nieskrywaną radością, by po chwili dodać szczerze: "Jestem małą, przyjemnie pulchną staruszką". Francuzka mówi chętnie i bez skrępowania, ale nie skupia na sobie całej uwagi. Kolejne wspomnienia i pojedyncze obrazy odtworzone z jej pamięci, miast składać się na typowy autoportret, stanowią raczej cudownie zakrzywiony obraz świata widzianego jej oczyma. A krajobraz to nie byle jaki.

Spoglądając na otoczenie, Varda uśmiecha się do nas i siebie samej, przyjmując życie takie jakim jest. Z otchłani pamięci wyciąga swoje dzieciństwo, a z głębi serca wspomnienie o zmarłym mężu, nowofalowcu Jacqesu Demy. Nie jest przy tym ani nostalgiczna, ani rozgoryczona. Pielęgnuje te cudowne chwile, pozwalając by ponownie ożyły w zagospodarowanych przez nią filmowych płaszczyznach. Ale "Plaże Agnes" nie są żadnym rozliczeniem czy podsumowaniem. To wyznanie miłości. Do sztuki, do ludzi, do życia. Wyznanie ciepłe, szczere i nieskończenie optymistyczne. Warto żyć każdą chwilą.