Uznana aktorka teatralna i filmowa, znana z licznych występów w off-owych produkcjach, często reżyserowanych przez kobiety. Charakteryzuje ją anty-gwiazdorstwo, od lat konsekwentnie wyrażane przez ostentacyjny brak makijażu.

Urodziła się 20 lutego 1967 roku w Glencoe w stanie Illinois. Zanim wstąpiła na studia dramatyczne w chicagowskim DePaul University, uczyła się sztuki aktorskiej w słynnym Piven Theatre Workshop w Evanston. Pierwsze kroki w zawodzie stawiała jako aktorka teatralna. Ekranową karierę zaczęła od epizodów na małym i dużym ekranie: w serialu „Crime Story (1986) i w komedii romantycznej „Ona będzie miała dziecko” z Kevinem Baconem (1988).

Pierwsze większe role wykreowała w komediach romantycznych: „Mystic Pizza” z Julią Roberts (1988) i „Nic nie mów” z Johnem Cusackiem (1989).

Miała szczęście do współpracy z uznanymi twórcami: Oliverem Stone’em (niewielka rola w „Urodzonym 4 lipca” 1989), Robertem Altmanem (obsypany nagrodami, również dla zespołu aktorskiego, obraz „Na skróty” 1993; nieco mniej udany film „Prêt-à-Porter” 1994), Emirem Kusturicą (amerykański debiut twórcy „Arizona Dream” 1993), Ablem Ferrarą (horror „Uzależnienie” 1995, nagroda na MFF w Maladze, Sant Jordi Award), czy Ronem Howardem (sensacyjny „Okup” z Melem Gibsonem 1996, Blockbuster Entertainment Award).

* Zasłynęła jako aktorka silnie związana z amerykańskim kinem niezależnym, szczególnym upodobaniem ciesząc się wśród wąskiego grona kobiet – reżyserek. W 1993 roku zgarnęła Independent Spirit Award za najlepszą drugoplanową rolę w dramacie „Święci domowego ogniska” w reżyserii Nancy Savoki, z którą spotkała się wcześniej na planie dramatu/romansu „Amerykańskie psy”, gdzie partnerował jej River Phoenix (1991). Special Recognition na festiwalu Sundance oraz nagrody dla Najlepszej Aktorki na MFF w Seattle i Sztokholmie – to laury, które przyniosła jej pierwszoplanowa kreacja Valerie Jean Solanas w głośnej produkcji „Strzelałam do Warhola” w reżyserii Mary Harron (1996). Z tą reżyserką spotkała się ponownie w 2005 roku na planie biograficznego filmu „Słynna Bettie Page”. Ponadto wystąpiła u takich twórczyń, jak: Allison Andrews (jeden z segmentów „Czterech pokoi” 1994), Isabel Coixet („Rzeczy, których ci nigdy nie powiedziałam” 1996, nagroda na MFF w Salonikach), Toni Kalem („A Slipping-Down Life” 1999, Special
Jury Prize na MFF w Indianapolis, Achievement Award na FF w Newport Beach), czy Susan Seidelman („Gaudi Afternoon” 2003).*

W 1996 roku zadebiutowała jako scenarzystka i zaliczyła ostatni z czterech występów u boku ówczesnego narzeczonego, Michaela Imperioli w komedii kryminalnej „Oszuści”, a w 1998 roku pojawiła się u boku Johna Turturro w „O.K. Garage” i zgarnęła pierwszą nominację do Emmy za gościnny udział w serialu „Z archiwum X”.

Dekadę lat 90-tych zamknęła udziałem w wysokobudżetowym horrorze „Nawiedzony – niektóre domy rodzą się złe” Jana de Bonta (1999), obrywając nominację do Złotej Maliny za Najgorszy Ekranowy Duet (z Catherine Zetą-Jones). Rok później ponownie spotkała się z Johnem Cusackiem na planie „Przebojów i podbojów” Stephena Frearsa (2000) i rozpoczęła telewizyjny etap w swojej karierze od jednej z głównych ról w serialu „W ostatniej chwili” z Oliverem Plattem (2000-2001). W 2002 roku po raz pierwszy pojawiła się w roli Lisy Kimmel Fisher w głośnym serialu „Sześć stóp pod ziemią”, z którym związała się na kolejne trzy lata, otrzymując po drodze kolejną nominację do Emmy, zaś w 2007 roku została główną bohaterką serialu „State of Mind”.

* W międzyczasie dała pamiętny występ jako dziewczyna Chinaskiego (Matt Dillon) w „Factotum” Benta Hamera, wg powieści Charlesa Bukowskiego (2005, Golden Swan na MFF w Kopenhadze, San Diego Film Critics Society Award) i wystąpiła obok Davida Duchovny’ego w dramacie/romansie „Sekret” Vincenta Pereza (2007).*

Od samego początku kariery związana jest z teatrem. Ma na swoim koncie wiele zachwycających kreacji scenicznych, włącznie z szekspirowską Ofelią (2001).

Ostatnie produkcje z jej udziałem to stylowy kryminał „Wrogowie publiczni” Michaela Manna i film akcji „Brooklyn’s Finest” z Richardem Gere i Wesleyem Snipesem (oba z 2009).

Komentarze

Trwa ładowanie