''Magdalena'': O jeden krok za daleko [Recenzja]

Co więcej, jak się wkrótce okazuje, jej problem jest wydumany, odklejony od współczesnej rzeczywistości i wywołujący na sali kinowej głównie salwy śmiechu. Sztuczność sytuacji, w jakiej znalazła się dziewczyna jest inna, ale nie mniej rzucająca się w oczy niż ta, z której drwili niedawno widzowie "Idealnych matek" (2012) Anne Fontaine. Znaniecki nie radzi sobie z prowadzeniem aktorki, która nie ma żadnego doświadczenia na ekranie i raz pozwala Pałce na rzucanie zagubionych spojrzeń, innym razem na tandetne dramatyzowanie wątpliwych dylematów. Owocuje to również poczuciem, że "Magdalena", przeładowana biblijnymi symbolami, jest próbą tandetnego moralizowania bazującego na uproszczonej psychologii. Tak, jak wspomniane powyżej "Idealne matki" były akceptacją seksualnej utopii, tak "Magdalena" przypomina (tylko niekiedy dowcipne) kazanie wygłaszane z ambony.

Dowcip jest na szczęście plusem filmu, którego dramaturgiczna konstrukcja tak znacznie kuleje. Komediowe sceny rozgrywające się w parafialnej kuchni, na zakrystii czy nawet przed samym ołtarzem, dodają fabule zgrabnej lekkości, której brakuje większości polskich komedii. Interesujący, choć już nieco ograny, był też pomysł zderzenia stereotypu na temat natury katolickiego księdza z wulgarną kulturą miejskiego hip-hopu. I tym razem Znanieckiemu wystarczyło niestety tylko kilka banalnych gestów rysujących naprzemiennie konflikt i nić porozumienia między dwiema sferami. Przeraża tylko wpisany na wszystkie poziomy, jakie można poddać analizie i interpretacji, wstyd wobec własnego ciała, które jawi się w filmie wyłącznie jako przedmiot grzechu. "Magdalena" nie jest debiutem odważnym, myślowo oryginalnym, ani niepokornym. To historia o strachu przed sobą samym, która zmusza tylko do zadania sobie pytania, czego bał się reżyser, kiedy nad nią pracował?

Ocena: 3/10 Anna Bielak