Mike Figgis

Jeden z najbardziej znanych brytyjskich twórców niezależnych. Ten wszechstronnie uzdolniony reżyser, scenarzysta, pisarz, muzyk, kompozytor, autor zdjęć twórca teatralny i producent, nie bez powodu zwany „człowiekiem orkiestrą”, jedynie przez kilka lat związany był z kinem głównego nurtu, i to właśnie z owoców tej działalności znany jest najbardziej – jako twórca „Zostawić Las Vegas”, „Burzliwego poniedziałku”, czy „Wydziału wewnętrznego”.

Urodził się 28 lutego 1948 roku w Carlisle w Wielkiej Brytanii, dorastał w stolicy Kenii - Nairobi. Zanim zrealizował pierwszy film, miał za sobą bogate doświadczenie jako muzyk i twórca teatralny. Wyedukowany muzycznie, przez pewien czas był członkiem rhytm&blues’owej grupy Gas Board, później zaś związał się z trupą teatralną The People Show, gdzie najpierw udzielał się jako muzyk, a później również jako aktor.

Niezrażony chybioną próbą dostania się na studia w London's National Film School, sam zaczął pisać i reżyserować eksperymentalne produkcje sceniczne, będące połączeniem muzyki z sekwencjami filmowymi i występami na żywo. Jedną z nich – „Slow Fade” przerobił dla potrzeb brytyjskiej telewizji Channel 4 w jednogodzinny spektakl, zatytułowany „The House” (1984). Przyciągnął nim uwagę producenta, Davida Puttnama, który umożliwił mu realizację pierwszego pełnometrażowego filmu fabularnego.

Tym debiutem był dobrze przyjęty, brytyjsko-amerykański kryminał „Burzliwy poniedziałek”, z gwiazdorskim udziałem Melanie Griffith, Tommy’ego Lee Jonesa, Stinga i Seana Beana (1988, nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej dla Najlepszego Młodego Filmu, Wyróżnienie Mystfest).

Dwa lata później, już po drugiej stronie oceanu zrealizował głośny thriller „Wydział wewnętrzny” z Richardem Gere, Williamem Baldwinem i Andym Garcią (1990).

Po kolejnym, nieco mniej znanym thrillerze „Wychodząc z mroku” (1991), zrealizowanym wspólnie z Walterem Bernsteinem, gwiazdorsko obsadzonym filmie TV „Mężczyźni i kobiety 2: W miłości nie ma zasad” (1991) i romansie „Mr. Jones” z Richardem Gere i Leną Olin (1993), wyreżyserował nominowaną do Złotej Palmy w Cannes „Wersję Browninga” z Albertem Finneyem w roli głównej (1994).

* W tym samym czasie był już w trakcie realizacji filmu, który odbił się największym echem w świecie – „Zostawić Las Vegas”, z pamiętną, oskarową kreacją Nicolasa Cage’a w roli samobójcy, który pragnie zapić się na śmierć, i z Elisabeth Shue w roli prostytutki, która mu towarzyszy (1995, Independent Spirit Award, Srebrna Muszla w San Sebastián, National Society of Film Critics Award, Los Angeles Film Critics Association Award oraz nominacja do Oskara i Złotego Globu za reżyserię; nominacja do Oskara, BAFTA i Independent Spirit Award za najlepszy scenariusz adaptowany).*

Rok 1997 to realizacja dokumentalnego filmu „Flamenco Women” oraz dramatu „Ta jedna noc” z Nastassją Kinski i Wesleyem Snipesem (nominacja do Złotego Lwa w Wenecji), a 1999 – reżyseria poetyckiej i eksperymentalnej „Utraty niewinności” oraz dramatu „Namiętność panny Julii”, będącego adaptacją sztuki Augusta Strindberga, z ówczesną partnerką, Saffron Burrows w roli tytułowej.

Następnie sięgnął po lżejszy, komediowy gatunek, realizując „Timecode” z Salmą Hayek, Stellanem Skarsgårdem i Saffron Burrows (2000), oraz włosko-brytyjski „Hotel” z udziałem takich gwiazd, jak John Malkovich, Burt Reynolds, Lucy Liu, Chiara Mastroianni, Valeria Golino, czy, ponownie, Salma Hayek (2001).

Wziął udział w nowelowych projektach: „Dziesięć minut później: Wiolonczela” (2002) i zainicjowany przez Martina Scorsese dokument „The Blues”, składający hołd temu gatunkowi muzyki (2003). W tym samym roku zrealizował horror „Cold Creek Manor” z Sharon Stone i Dennisem Quaidem (2003). Jeszcze bardziej odcinając się od wielkich wytwórni, ostatnio zajął się realizacją filmów w technice cyfrowej. Taki był właśnie, pokazany podczas festiwalu Camerimage w 2006 roku, ciąg etiud filmowych z udziałem m.in. Davida Lyncha i Weroniki Rosati. Figgis od kilku lat jest pasjonatem i stałym bywalcem łódzkiego festiwalu, prezentując swoją, nie tylko filmową twórczość i prowadząc warsztaty ze studentami.

Jest autorem muzyki (m.in. do „Zostawić Las Vegas”, z utworami w wykonaniu Stinga) i scenariusza do większości swoich filmów, siedem z nich sam wyprodukował, w kilku gościnnie wystąpił (m.in. jako Hollander w „Wydziale Wewnętrznym”).