Próba nieudana

Widać, że ambicje Jamesa Graya, reżysera i scenarzysty „Królów nocy”, były spore. Chciał połączyć wątek sensacyjny z tragedią niemal szekspirowską, w której bohaterowie bezskutecznie próbują walczyć z fatum. Do tego dorzucił etniczne smaczki jako, że bohaterowie pochodzą ze środowiska Amerykanów o irlandzkich korzeniach. A wiadomo, że do spraw rodzinnych Irlandczycy – przynajmniej w kinie - podchodzą równie emocjonalnie, co Włosi.

Hojnie czerpie Gray z różnych odmian kina sensacyjnego. Widać w „Królach nocy” wpływy zarówno filmów Johna Cassavetesa, jak klasycznego czarnego kryminału, widać inspirację realistycznym kinem policyjnym w rodzaju „Francuskiego łącznika” i kinem akcji. Z takiego gatunkowego melanżu czasami wychodzi smakowity kawałek kina. Jednak do sukcesu potrzebne są dodatkowo dwa elementy – solidny scenariusz i artystyczna dyscyplina.

Obu niestety zabrakło w „Królach nocy”. Scenariusz to zlepek ogranych chwytów, kiepskich dialogów i niezamierzenie komicznych sytuacji. Nie udała się też próba psychologicznego pogłębienia intrygi. Tragedia może i szekspirowska, ale James Gray jeszcze pogorszył sytuację, popadając w finale w niepotrzebny patos. Nie potrafi też budować napięcia, przeciągając niepotrzebnie niektóre sceny albo pozwalając, by strona wizualna zdominowała akcję (jak w scenie pościgu).

Z kiepskim scenariuszem bezskutecznie walczą dobrzy aktorzy. Braci zagrali Joaquin Phoenix i Mark Wahlberg. To nie pierwszy ich wspólny występ u Johna Graya. Wcześniej zagrali w równie mrocznym, ale mniej pretensjonalnym jego „Bocznym torze”.