W tym domu straszy

Ich sposób na dochodowe kino jest stosunkowo prosty – dać widzowi to, czego oczekuje. Dlatego też, choć kolejne filmy zgranego duetu ani nie są dobrze wyreżyserowane, ani tym bardziej sprawnie napisane, wychodzą zazwyczaj od dobrego pomysłu i uwielbienia samego gatunku. I to wystarczy. Wan i Whannell naoglądali się wystarczająco dużo niskonakładowego śmiecia, by wiedzieć czym wykarmić sobie podobnych entuzjastów.

„Naznaczony” jest tego jakimś potwierdzeniem. Film czerpie z klasycznego, przywróconego ostatnio do łask motywu nawiedzonego domostwa, ale robi to zupełnie inaczej niż modne paradokumentalne horrory w stylu „Paranormal Activity”. Panowie podchodzą do tematu z przymrużeniem oka, nie bojąc się wszędobylskiego obciachu i taniego szpanu, a logikę bez cienia wątpliwości zostawiają w progu swego upiornego teatru. Ach, czegóż tu nie ma! Seanse spirytystyczne, zjawy w podartych podomkach, przylepiony do sufitu demon…

Dla porządku: w „Naznaczonym” sporo jest nieprzemyślanego bałaganiarstwa, pomysły często kolidują ze sobą, zaś straszenie samo w sobie opiera się na dawno już wyeksploatowanych metodach. A to rączka wyskoczy z ciemnej szuflady, a to zaskoczy nas zbyt głośna uwertura… Nic czego byśmy już wcześniej nie znali, a jednak film generuje sporo dreszczy. Wyczekiwanie na to, co kryje się za rogiem, okazuje się sporą nerwówką i… clou samym w sobie, dzięki czemu „Naznaczony” ciekawie odstaje od brutalnego kina spod znaku „Piły”. Tu strach płynie przede wszystkim z sugestii.