Wiesław Gołas nie żyje. Miał 90 lat
Zmarł uznany aktor filmowy i kabaretowy Wiesław Gołas. Informację o jego śmierci potwierdziła córka Agnieszka Gołas.
Charakterystyczny aktor filmowy, teatralny i kabaretowy Wiesław Gołas zmarł 9 września, co potwierdziła jego córka Agnieszka w rozmowie z Onetem. W ubiegłym tygodniu przeszedł drugi wylew. Był jednym z najbardziej znanych i rozpoznawalnych aktorów polskich starszego pokolenia, który sympatię widzów zaskarbił sobie przede wszystkim dzięki udanym, komediowym występom w filmach Stanisława Barei, Jerzego Gruzy i Andrzeja Kondratiuka
Wiesław Gołas urodził się 4 października 1930 roku w Kielcach. W czasie wojny, jeszcze jako dziecko był członkiem ruchu oporu i więzionym przez gestapo żołnierzem AK. O wyborze zawodu aktora zadecydowała – jak sam twierdził - chęć przeistaczania się w coraz to inne postaci, ale też bawienia ludzi, co przez lata kariery z powodzeniem udawało mu się realizować.
W 1954 roku ukończył warszawską PWST, niemal natychmiast wiążąc się na dwa lata z Teatrem Dolnośląskim, a w późniejszym okresie – z warszawskim Teatrem Dramatycznym (1955-85) i Polskim (1985-92).
Grał u Kazimierza Dejmka, Konrada Swinarskiego, Gustawa Holoubka, Jerzego Jarockiego i Andrzeja Łapickiego. W latach 1964-74 był członkiem kabaretu "Dudek".
Debiutował w 1954 roku epizodyczną rolą w filmie "Pokolenie" Andrzeja Wajdy. Przez czterdzieści lat kariery scenicznej i filmowej dał się poznać zarówno jako świetny aktor komediowy, jak i doskonały odtwórca ról dramatycznych. Choć ma na swoim koncie występy pierwszoplanowe, z reguły grywał w znaczących epizodach i w rolach drugoplanowych.
Zaczynał od występów w filmach nie komediowych: w sensacyjnym "Cieniu" (1956) Jerzego Kawalerowicza, w historycznych "Szkicach węglem" (1956) Antoniego Bohdziewicza, sensacyjnym "Dezerterze" (1958) Witolda Lesiewicza.
W 1959 roku ponownie spotkał się z Wajdą na planie "Lotnej", a w 1960 roku po raz pierwszy wystąpił u Stanisława Barei w komedii "Mąż swojej żony" oraz pojawił się w słynnym filmie Andrzeja Munka "Zezowate szczęście" z Bogumiłem Kobielą.
Niemal każdy rok niósł mniejszą lub większą rolę w jakiejś znaczącej produkcji: 1961 to tytułowa kreacja w "Ogniomistrzu Kaleniu" Ewy i Czesława Petelskich, 1962 – występ u Wojciecha Jerzego Hasa w "Jak być kochaną", a 1963 – główna rola w komedii muzycznej "Żona dla Australijczyka" Barei.
Znany twórca komedii obsadzał Gołasa niemal w każdym swoim filmie: w 1965 roku aktor wcielił się w tytułową rolę w serialu "Kapitan Sowa na tropie", w latach 70-tych grał w "Nie ma róży bez ognia" (1974), "Poszukiwany poszukiwana" (1972), "Brunecie wieczorową porą" (1976), a później dołączył do obsady serialu "Alternatywy 4" (1983).
W 1964 roku Gołas ponownie spotkał się z Hasem na planie "Rękopisu znalezionego w Saragossie", zagrał u Jerzego Hoffmana i Edwarda Skórzewskiego w "Prawie i pięści" oraz u Kazimierza Kutza w "Upale".
W 1966 roku wcielił się w tytułową rolę w filmie Henryka Kluby „Chudy i inni”, a dwa lata później wystąpił w roli Krzeszowskiego w słynnej adaptacji "Lalki" Hasa (1968).
W 1968 roku ponownie spotkał się też z Kawalerowiczem na planie "Gry", rok później dołączając do obsady popularnego serialu "Czterej pancerni i pies" w reżyserii Konrada Nałęckiego.
Rok 1970 to główna rola w "Dzięciole" Jerzego Gruzy oraz mniejsze, lecz znaczące występy u Andrzeja Kondratiuka w "Dziurze w ziemi" i legendarnej już "Hydrozagadce".
Lata 1970-71 to także udział w trzech komediach Jerzego Ziarnika: "Mały", "Kłopotliwy gość" i "Niebieskie jak Morze Czarne". W 1973 roku zasłynął jako odtwórca głównej roli w serialu TV "Droga" w reżyserii Sylwestra Chęcińskiego.
W latach 1974-75 zagrał dwie historyczne postaci, ponownie spotykając się z Jerzym Hoffmanem na planie "Potopu" i z Petelskimi na planie "Kazimierza Wielkiego". Wziął udział w słynnych muzycznych obrazach Janusza Rzeszewskiego: "Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy" (1978) oraz "Miłość ci wszystko wybaczy" (1981).
Lata 80-te to występy m.in. u Włodzimierza Gołaszewskiego w "Gdzie szukać szczęścia" (1981) oraz w sensacyjnym filmie wojennym "Dłużnicy śmierci" (1985), u Andrzeja Barańskiego w "Niech cię odleci mara" (1982), u Pawła Komorowskiego w przygodowej trylogii z cyklu "Oko proroka" (1982, 1984, 1985), u Grzegorza Królikiewicza w "Zabiciu ciotki" (1984) oraz w komedii Pawła Trzaski "Rififi po sześćdziesiątce" (1989).
W 1995 r. zagrał w "Szabli od komendanta", by 13 lat później po raz ostatni powrócić przed kamerę w spektaklu telewizyjnym "Przygody Sindbada Żeglarza".
Wiesław Gołas został uhonorowany szeregiem nagród za swoją działalność artystyczną oraz za zasługi w obronie kraju podczas II wojny światowej (m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski z 1978 roku). W 2000 roku wydany został tom wspomnień zatytułowany "Na Gołasa", spisany przez córkę aktora, Agnieszkę Gołas-Ners. W 2003 roku otrzymał nagrodę Superwiktora.