Wiktor Nanowski
Miejsce urodzenia: | Kijów |
Filmografia: | Pokój z widokiem na morze (1977) (Sierżant) Justyna (1979) (Ojciec Karola) Nie lubię poniedziałku (1971) ( Mężczyzna na lotnisku czekający na Francuza) Polonia Restituta (1980) (Kardynał, członek Tymczasowej Rady Stanu) Jak być kochaną (1962) (Hans, Niemiec rozmawiający w kawiarni z Petersem) Stawka większa niż życie () (Sasza) Rodzina Milcarków (1962) (Porucznik) Wilczy bilet (1964) (Sekretarz partii) Polonia Restituta (serial) () (Henryk Przeździecki) Noce i dnie () (Furman Klimecki) Pożegnanie z diabłem (1956) (sędzia śledczy) Tulipan () (ojciec Marzeny) Zamach stanu (1980) (Świadek oskarżenia w procesie brzeskim) Cień już niedaleko (1984) (Inwalida, znajomy z komisji lekarskiej) Śmierć prezydenta (1977) (Edward Okuń, wiceprezes "Zachęty") Żołnierz zwycięstwa (1953) (oficer radziecki) Gromada (1952) ( Towarzysz Bryła, sekretarz powiatowy partii) Zagubione uczucia (1957) (Stańczak, były mąż Zofii) Wielka miłość Balzaka (1973) (Lokaj Guidoni-Viscontich) Barwy walki (1965) (Dowódca oddziału rosyjskiego) Dagny (1977) (Ksiądz na pogrzebie Koraba-Brzozowskiego) Noce i dnie (1975) ( Klimecki, furman w Serbinowie) Sprawa Gorgonowej (1977) (Nadkomisarz Frankiewicz) Wiano (1963) (Sprzedający bilety na zabawę) Lalka () (Bankier na zebraniu u księcia) Barbara i Jan () (Milicjant aresztujący prowadzących kasyno) |
Wiktor Nanowski – życiorys
*Wiktor Nanowski *to polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny urodzony 20 listopada 1920 w Kijowie, który wtedy znajdował się na terenie Ukraińskiej SRR. Uczęszczał do studia baletowego przy Teatrze Opery i Baletu im. Tarasa Szewczenki, póxniej wstąpił do tamtejszej szkoły dramatycznej. Wiktor Nanowski był żołnierzem Armii Czerwonej podczas II wojny światowej. Po 1945 roku przystąpił do Szkoły Dramatycznej Janusza Strachockiego w Warszawie. W 1953 roku zdał aktorski egzamin eksternistyczny w Krakowie. W latach 1945-1947 Wiktor Nanowski był członkiem Zespołu Pieśni i Tańca Centralnego Domu Żołnierza w Warszawie oraz występował w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie. W kolejnych latach można było go oglądać w teatrach warszawskich: Teatrze Nowym (1949–1950), Teatrze Domu Wojska Polskiego (1950–1957) oraz Teatrze Polskim (1957–1980). Wiktor Nanowski stworzył także wybitne kreacje teatralne w spektaklach: Odprawa posłów greckich Jana Kochanowskiego w reż. Ludwika René (1966), Kariera Artura Ui Bertolta Brechta w reż. Jerzego Gruzy (1973), Kordian i cham według Leona Kruczkowskiego w reż. Jana Bratkowskiego (1972), Martwe dusze Nikołaja Gogola w reż. Zygmunta Hübnera (1966), Babbitt Sinclaira Lewisa w reż. Henryka Kluby (1975), Panu Jowialskim Aleksandra Fredry w reż. Olgi Lipińskiej (1976), Letnikach Maksima Gorkiego w reż. Lidii Zamkow jako Koropiłkin (1977) oraz w Napadzie Janusza Dymka i Feliksa Falka (1975)
Wiktor Nanowski zmarł 8 lutego 1987 roku w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej (kwatera E-XVII-1-3-4).
Wiktor Nanowski – wyróżnienia
Wiktor Nanowski otrzymał szereg odznaczeń, wśród nich znalazły się:
Odznaka Zasłużony Działacz Kultury (1976)
Srebrny Krzyż Zasługi (1945)
Złoty Krzyż Zasługi (1957)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1976)
Komentarze