Człowiek kontra system

Podobać może się, że obok politycznych gierek o władzę i pieniądze, pościgów i mnożących się znaków zapytania ważną rolę odgrywa na ekranie nastrój – nieco melancholijny, tajemniczy. Tempo narracji jest u Corbijna wolne, skupienie z typowo akcentowanej w podobnym kinie akcji przenosi się na sytuacyjne niedopowiedzenia i psychologiczne niuanse bohaterów. A tych, niejednoznacznych i przykuwających uwagę, jest tu bardzo wielu. Adaptując książkowy przebój Johna Le Carré Corbijn wraz ze scenarzystą Andrew Bovellem analizują de facto proces korozji umysłu, wrzuconego w tryby szpiegowskiej siatki, nauczonego zachowań nienaturalnych, wykalkulowanych. Przyglądają się światu, gdzie nie ma miejsca na ludzkie odruchy i emocje, bo wypełnia go podejrzenie, trop, strategia, gra, postrzegane jako jedyna waluta i wartość. „Człowiek...” to też lufcik, przez który przyglądamy się kolejnemu, wcale nie odległemu, mikrokosmosowi zbudowanemu ze stereotypów, tak etnicznych jak i narodowych; pogarda i rutyna zastępują w nim szczerą
chęć działania, a ludzkie tragedie wrzuca się w koszty szumnej i wątpliwej operacji ratowania świata, bo do wyronienia jest plan. Pokazują, jak próba pójścia pod prąd może skończyć się tylko wkręceniem i śmiercią w trybikach bezlitosnej machiny instytucji trzymających władzę i uzurpujących sobie jedyne prawo do jedynej prawdy.

Na ekranie toczy się emocjonująca walka na świetne aktorskie występy, ale wszystkie oczy kierują się ku temu, który u Corbijna po raz ostatni zaprezentował światu swoją unikalną wrażliwość i talent. Reżyser apelował do widzów, żeby oglądając film nie opłakiwali Philipa Seymoura Hoffmana, a raczej korzystali z szansy na podziwianie jego aktorskiego kunsztu. Historia nieodzownie dodała jednak interpretacyjny wymiar do roli Günthera Bachmanna. Wyczuwalne w niej zmęczenie, desperację, pewien radykalizm łatwo utożsamiać z emocjami towarzyszącymi być może tragicznie zmarłemu aktorowi u schyłku życia. Ale ta unikalna umiejętność przemycenia najbardziej skrajnych emocji w pozornie wyblakłym, niepozornym ludzkim opakowaniu zawsze wyróżniała Hoffmana, dawała mu moc zaskakiwania, brania widza pod włos i chwytania za gardło. "Bardzo poszukiwany człowiek" jest jak ostatni mikrofilm, dokumentujący tlący się jeszcze ogień wybitnego talentu.