Każdy, kto wybierze się na film Oliviera Dahana "Niczego nie żałuję" żałować nie będzie.

Dzieło Francuza opowiada o najsłynniejszej piosenkarce znad Sekwany - paryskim "Wróbelku", czyli Edith Piaf. Biografia artystki została po raz pierwszy w historii kinematografii ujęta w kadry filmu. Dzieło prezentuje zarówno bolesne chwile z jej wczesnego dzieciństwa, które spędziła albo na ulicy albo w domu publicznym prowadzonym przez jej babkę, jak i te radośniejsze momenty, kiedy została odkryta przez właściciela nocnego klubu, gdzie zadebiutowała przed publicznością, aż po ostatnie godziny życia tej wyjątkowej piosenkarki.

W swej wizji, opartej na wielu materiałach źródłowych, pozostawionych nagraniach oraz zarejestrowanych wywiadach z kruchą Piaf, Dahan robi co może, aby uciec od przeciętnej filmowej biografii. Miesza porządki czasowe, tak iż ze scenami prezentującymi dzieciństwo piosenkarki sąsiadują momenty przedstawiające ją na łożu śmierci. Także kolejne piosenki z repertuaru Piaf, spełniające funkcję równie ważną co sama faktografia, pojawiają się w towarzystwie sytuacji wyjaśniających skąd pochodzą, co było dla nich inspiracją. Dahan podszedł również do życiorysu wokalistki nad wyraz selektywnie. Wyciął kilku ważnych mężczyzn z jej życia, w tym Yvesa Montanda, a wraz z nim całą jej karierę aktorską, a także pierwszego męża Jacquess Pillsa. Zabiegi te powodują, że czasem widz trochę się nudzi. Uczucie to mija jednak za każdym razem gdy na ekranie pojawia się olśniewająca odtwórczyni roli głównej, Marion Cotillard. Ta młoda Francuzka, którą do tej pory widzowie kojarzyli głownie z serii "Taksówek" daje zapierający dech w
piersiach koncert. Niekiedy można nawet odnieść wrażenie, że aktorka została uwięziona w wykopanym, ziemistym ciele Piaf, a duch artystki porusza jej członkami.

To nie tylko film dla fanów francuskiej piosenkarki. To doskonała propozycja dla każdego, bowiem chyba nie ma na świecie osoby, która nie znałaby słów "Niczego nie żałuję" i nie nuciła innych wykorzystanych w obrazie melodii.