TOP 10: europejskie ikony kinowej perwersji

Europejskie kino gatunkowe, które święciło tryumfy w latach 60., 70. i 80., było zjawiskiem wyjątkowym. Pod kopułą kina mainstreamowego i kojarzonym ze Starym Kontynentem art house'em z prędkością światła wykluwały się prawdziwe filmowe osobliwości, nietuzinkowe gatunki, nurty i podnurty.

Choć w tym pojemnym worku znajdziemy zarówno sekskomedie, spaghetti westerny, filmy fantasy, horrory, kino policyjne, gangsterskie czy kostiumowe to był to tak naprawdę jeden spójny, koherentny świat. Z tymi samymi atrakcjami (z seksem i przemocą na pierwszym miejscu), które oferowało widzom „normalne kino” - reżyserami, pracującymi od Hiszpanii po RFN, czy wreszcie – jednym zestawem gwiazd, występujących w owych produkcjach.

Nasze zestawienie poświęcimy właśnie im – diwom eurotrashu. Niemal każdą z nich oglądaliśmy nago, a po latach o większości niestety słuch zaginął. Warto przypomnieć, kto wcielał się w role czarnych Emanuelli, wampirycznych lesbijek czy obnażonych hrabin… Zapraszamy do czytania!

Francuzka z włoskim paszportem. Jedna z najczęściej obsadzanych diw włoskiego kina gatunkowego. Z planu zdjęciowego commedia sexy all'italiana płynnie przechodziła na plan któregoś z kultowych giallo, czyli specyficznych włoskich, niezwykle krwawych kryminałów (więcej tutaj)
.

Mając pełną świadomość, że widzowie pamiętają ją doskonale np. z „Rozbieraj się do naga dla swojego mordercy” (1975) czy „Wszystkich odcieni mroku” (1972) reżyser Eli Roth, za pośrednictwem Quentina Tarantino, zaoferował jej epizod w swoim „Hostelu II” (2007).

Oprócz sporej filmografii aktorskiej Fenech może się pochwalić również* wieloma wyprodukowanymi przez siebie tytułami.* Bodaj najbardziej znanym jest „Kupiec wenecki” (2004) z Alem Pacinow roli głównej. Choć w tym roku boska Edwige skończy 65 lat, nadal wygląda zjawiskowo.

Lnianowłosa piękność z Italii o niezwykle krótkiej, acz burzliwej karierze.

W ciągu raptem jednej dekady (1979-1989) wystąpiła w kilkudziesięciu filmach z różnych półek - sandałowym campie, filmach kanibalistycznych, post-apokaliptycznym science-fiction, kryminałach i oczywiście horrorach. Zakończywszy karierę w wieku 26 lat, dokonała gestu niczym „nobliwe” gwiazdy porno.

Występowała u najlepszych w branży: Lucio Fulciego, Umberto Lenziego, Antonio Margheritiego, Joe D'Amato, Alfonsa Bresci czy Jesúsa Franco. Ten ostatni powiedział o niej, że* była jedną z najgorszych aktorek, z jakimi pracował, choć jej największą zaletą było śmiało eksponowane ciało.* Do czego zresztą zachęcała matka aktorki,* często obecna na planach jej filmów...*

Gdyby ktoś był zainteresowany tym, co robi teraz, można ją podejrzeć na Facebooku.

Chociaż ma na koncie ponad 50 ról w kinie i telewizji, czy ktoś może jednym tchem wymienić więcej niż jeden film z jej udziałem? Poza – oczywiście – trylogią „Wrót piekieł” Lucio Fulciego, której była niewątpliwą gwiazdą.

Ze swoją subtelną urodą MacColl stanowiła jedną z najbardziej kruchych postaci wszystkich trzech filmów, a jednocześnie jedną z niewielu, które przeżywały niezwykle krwawe rzezie.

Jej postać zawsze trafiała z normalnego porządku do świata pękniętego, w rozpadzie. Przez szczelinę między piekłem a ziemią przedostawały się hordy zombich („Miasto żywych trupów”, „Siedem bram piekieł”), choć wystarczył i jeden umarlak („Dom przy cmentarzu”), aby napędzić widzom stracha i wywołać rozstrój żołądka.

MacColl, początkowo nieprzekonana do ról w ultrabrutalnych filmach Fulciego, po latach przyznała, że cieszy się z ich kultowego statusu.

Mokry sen wszystkich chłopców, dla których drugim domem były osiedlowe wypożyczalnie kaset wideo. Kto raz zobaczył Czarną Emanuelle, ten mógł zapomnieć o pięknej, ale znacznie skromniejszej, mainstreamowej wersji bohaterki w wydaniu Sylvii Kristel (więcej tutaj)
.

Indonezyjka o włoskim obywatelstwie i ciemnej, anielskiej urodzie. Choć każdy przyzna, że była mało uzdolniona, to wystarczył jeden jej uśmiech, a z miejsca kradła serca całej widowni. Emanuela w jej wykonaniu przeżywała liczne przygody erotyczne na całym świecie – walczyła nawet z kanibalami w najlepszym filmie całej serii.

Pod koniec kariery aktorskiej Gemser zaczęła również projektować kostiumy– jej fantazyjne kreacje możemy oglądać m.in. w „Trollu 2”, zajmującym doczesne miejsce w panteonie najgorszych filmów świata. Po śmierci męża, aktora Gabriele'a Tinti (poznali się na planie pierwszej „Czarnej Emanuelle”)
, wycofała się z biznesu, choć zdarza jej się od czasu do czasu udzielić wywiadu. Dziś wygląda tak.

Urzekająca hiszpańska piękność i wielka muza Jesusa Franco, króla eurotrashu i jednego z najbardziej wpływowych i płodnych reżyserów kina gatunkowego.

Chociaż znamy ją głównie z jego „Wampirycznych lesbijek” (1970) czy „Ona zabija w ekstazie” (1970), Miranda pojawiała się też w kinie sandałowym („Ursus”, 1961), kostiumowym („Cervantes”, 1967), komediach („Eva 63”, 1963), dramatach(„Currito de la Cruz”, 1965) czy spaghetti westernach („Sugar Colt”, 1967).

Po krótkiej przerwie w karierze, spowodowanej narodzinami dziecka, wróciła już jako gwiazda wprost na plan filmów Franco.

Po kilku wspólnie nakręconych produkcjach reżyser zaproponował jej lukratywny kontrakt. Kiedy wraz z mężem wracała z Lizbony podpisać umowę, ich samochód uległ wypadkowi. Kilka godzin później Soledad zmarła w szpitalu.

Po wypadku samochodowym, w którym Miranda i jej mąż ponieśli śmierć, Jesus Franco główne kobiece role zaczął powierzać młodziutkiej, niespełna 18-letniej Linie Romay, która wkrótce została jego życiową partnerką.

Filmy takie jak „Wampirzyca” (1974), „Doriana Gray” (1976) czy „Midnight Party” (1976) były esencją kina Franco z tamtego okresu: zdawkowa fabuła stanowiła pretekst do eksponowania ciałokształtu aktorki, a groza zastępowana była erotyką, głównie w wydaniu lesbijskim.

Było coś niezwykłego i perwersyjnego w tej dwójce – stanowili mariaż voyera i ekshibicjonistki. Franco prawie nigdy nie dotykał Romay przed kamerą – częściej jego bohater ginął z jej rąk, a ponętną aktorką zajmowali się inni aktorzy.

Mimo że Lina się starzała, Jesus wciąż konsekwentnie obsadzał ją w pierwszoplanowych, rozbieranych rolach – tak jakby wciąż była dla niego najbardziej pożądaną kobietą na świecie. W latach 80. para wrzuciła na wyższy bieg, kręcąc głównie hardcore’owego porno. Odpalająca papierosa od papierosa Romay zmarła w 2012 roku na raka płuc. Jej ukochany dołączył do niej rok później (więcej tutaj)
.

Choć była modelką, piosenkarką, dziewczyną Bonda („Szpieg, który mnie kochał”)
, to jednak Caroline Munro zostanie zapamiętana przede wszystkim jako diwa europejskich filmów gatunkowych.

Munro to jedyna aktorka w historii wytwórni Hammer, która podpisała kontrakt ze słynnym brytyjskim studiem specjalizującym się w gotyckich horrorach. Razem z Ingrid Pitt (więcej tutaj)
, inną gwiazdą Hammera, były uważane za Jane Russell i Marilyn Monroe kina grozy.

Artystka, która w tym roku skończyła 65 lat, jest dowodem na to, że wcale nie trzeba otwierać ust, aby przejść do historii – jej najsłynniejsza rola to martwa żona Vincenta Price’a w „Odrażającym doktorze Phibesie” (1971) i „Dr Phibes powraca” (1972).

Fani ciepło wspominają również jej występy u boku Joe’ego Spinnella w zrealizowanym już w Stanach Zjednoczonych „Maniaku” (1980), „Star Crash”, czyli włoskiej odpowiedzi na „Gwiezdne wojny”, gdzie partnerowała nieopierzonemu Davidowi Hasselhoffowi, oraz slasherze „Krwawy odwet”.

Choć na ekranie pojawia się dziś sporadycznie, to aktorka nadal uważana jest za ikonę. Świadczy o tym choćby fakt, iż w kwietniu tego roku zaproponowano jej pisanie „Dzienników Caroline Munro” dla magazynu Space Monsters.

Rodowita Włoszka, która utrwaliła się w pamięci widzów dzięki występom u Lucio Fulciego i Joe D’Amato.

Ten pierwszy obsadził 21-letnią Monreale w spaghetti westernie „Srebrne siodło”(1978), co znacznie przyspieszyło jej karierę. Zaledwie rok później aktorka wystąpiła w roli martwej dziewczyny w legendarnym „Mrocznym instynkcie” („Buio Omega”) D’Amato – to właśnie jej filmowe zwłoki były patroszone przez głównego bohatera, który popadł w nekrofilię i szał zabijania, nie mogąc pogodzić się ze śmiercią ukochanej.

Najbardziej pamiętamy ją jednak z występu w „Hotelu siedmiu bram” („The Beyond”, 1981), gdzie – jako niewidoma Emily – stworzyła najbardziej intrygującą i tajemniczą postać w całym filmie, będącym zresztą arcydziełem europejskiego kina gore.

Jeszcze jedna Emanuela w naszym zestawieniu – Blanc wystąpiła we włoskim filmie „Mężczyzna dla Emmanuelle” z 1969 roku, który jednak nie ma nic wspólnego z żadną z późniejszych serii.

Jednak w pamięci widzów zapisała się przede wszystkim rolami w „Operacji strach” (1966), jednej z najlepszych produkcji, jaka wyszła spod rąk mistrza gotyckiego horroru i pioniera filmów _ giallo_, Mario Bavy, oraz „Nocy, kiedy Evelyn wyszła z grobu” (1971), gdzie uprawiała striptiz… wewnątrz trumny.

Wraz z końcem złotej ery kina eksploatacji słuch o niej zaginął. Przypomniała o sobie dopiero w dekadzie lat 2000., kiedy wystąpiła w kilku ambitnych filmach tureckiego reżysera Ferzana Özpetka.

Wraz z siostrą, Marie-Pierre, stanowiły być może najsłynniejszy bliźniaczy duet w dziejach horrorów klasy B. Wspólnie występowały w filmach legendarnego Jeana Rollina - „Roznegliżowanych wampirzycach” (1970) czy „Krwawych ustach” (1972).

Catherine była uznawana za tę zdolniejszą, ale kiedy zaszła w ciążę, jej siostra była zmuszona zastąpić ją na planie „Dreszczy wampirów” (1971) oraz „Requiem dla wampira (1971).

Castel występowała zarówno w krwawych, nastrojowych horrorach, jak i produkcjach erotycznych oraz pornograficznych(„Ssij, wampirze”, 1975 czy „Sprośny powieściopisarz”, 1976). Wierny jej talentowi Rollin zatrudnił ją jeszcze w „Narzeczonej Draculi” (2002), jednym ze swoich ostatnich filmów. To było pożegnanie Cathrine z kinem.

Jacek Dziduszko