Władysław Kowalski jest jedną z najciekawszych postaci polskiego teatru i filmu. Niezmiennie od lat znajduje się w orbicie zainteresowania reżyserów, inscenizatorów, miłośników filmu i teatramanów. Ostatnio dzięki kreacjom w spektaklach Krystiana Lupy w warszawskim Teatrze Dramatycznym — w „Niedokończonym utworze na aktora” oraz w „Na szczytach panuje cisza”, z którymi objechał cały świat.

Święci również triumfy w „Opowieściach o zwykłym szaleństwie” Agnieszki Glińskiej oraz „Nartach Ojca Świętego”, spektaklu Piotra Cieplaka w Teatrze Narodowym.

Ukończył Wydział Aktorski warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w 1959 r. Zawsze pracował z największymi. Debiutował w gdańskim Teatrze Wybrzeże rolą Geoffa w „Smaku miodu” Shelagha Delaneya, reżyserowanym przez Konrada Swinarskiego (1959). Wkrótce zagrał także w „Kapeluszu pełnym deszczu” Michaela Vincente Gazzo w reżyserii Andrzeja Wajdy (1959).

Na ekranie pierwszy raz pojawił się w 1956 r., kiedy zagrał epizod w „Kanale” Wajdy. Znacznie ważniejsze były role Olka w „Rozstaniu" Wojciecha Hasa (1960) i Fiałka w „Samsonie" (1961) Wajdy. Bogate psychologicznie role stworzył jako Jerzy w telewizyjnym serialu „Kolumbowie” (1970) i lekarz w dramacie psychologicznym „Trzeba zabić tę miłość” (1972), oba filmy w reżyserii Janusza Morgensterna. Po „Dreszczach" (1981) Wojciecha Marczewskiego wystąpił w dwóch filmach, które przyniosły mu uznanie krytyki – za rolę w „Kartce z podróży" (1982) Waldemara Dzikiego otrzymał Brązowe Lwy Gdańskie, również kreacja w „111 dniach letargu" (1984) Jerzego Sztwiertni została doceniona przez jury FPFF w Gdańsku.

Kowalski grał także m.in. w „Medium” Jacka Koprowicza (1985), „Ucieczce z kina Wolność” (1990) Wojciecha Marczewskiego, „Podwójnym życiu Weroniki” (1991) Krzysztofa Kieślowskiego, „Panu Tadeuszu” (1999) Andrzeja Wajdy i „Przedwiośniu” (2001) Filipa Bajona. W 1999 r. wyreżyserował spektakl „Czwarta siostra" Janusza Głowackiego.

Komentarze

Trwa ładowanie